١٨٠

هوالابهی

يا من ‌اهتدی الی ‌الصّراط المستقيم قد اشرقت الأرض بنور ربّها و اضائت الآفاق باشراق صبح الهدی من افق العراق وتزيّنت الجنان بمشاهدة جمال ‌الرّحمن و اخضرّت الرّياض بفيض سحاب العرفان و فاضت الحياض بامواج بحر الايقان و انتعش الوجود بنفحات قدس انتشرت من ساحة الجود و مرّت نسمات الله و احيت الامکان بروح الرّحمن و الغافلون فی خسران عظيم و المحرومون فی خذلان مبين و انّک فاشکر ربّک الکريم علی هذا الفضل العظيم بما هداک الی هذا المعين العذب السّائغ السّلسبيل و نوّر بصرک بمشاهدة‌ الانوار و شرح صدرک بفيوضات الاسرار و ادخلک فی ظلّ سدرة المنتهی فسبحان ربّی الابهی. ع ع

ای طالب رضای الهی بعضی از نفوس کلمه ای از کتاب الهی نفهميدند و خود را مقتدای عالم خوانند و از بحر معانی قطره ای نچشيدند و خويش را بحر اعظم اسرار ربّانی شمرند عمرو را به الف نويسند و عاکفون را عافکون بنگارند و خود را مطلع اسماء و صفات شمرند و از اين عجيب تر بی خردانی چند نيز پيروی کنند و وسيلهٔ حيات و نجات طلبند. و اين ظهور اعظم با وجود آن که به شئونی ظاهر شد که ملکوت وجود مبهوت گرديد و جميع السن به نعت و ثنايش ناطق گشتند در مدّت چهل سال از علما و فضلای جميع عالم و نحارير امم در ساحت اقدس حاضر گشتند و هر يک از غوامض مسائل الهيّه سؤال مينمود و از معضلات حقائق حکميّه استفسار ميکرد و جميع جواب مقنع استماع مينمودند به قسمی که جميع به امواج علميّهٔ بحر حضرت کبريا اقرار نموده و الآن مينمايند و از اين گذشته بحر آيات بود که از فم مطهّر در هيجان بود باوجود اين، قطرهٔ محدوده را با اين بحر اعظم مقارن گمان کردند و ذرّهٔ مفقوده را به شمس قدم مماثل دانستند ای کاش به اين قدر کفايت مينمودند بل ظنّوا ما ظنّوا و اعترضوا و استکبروا علی ربّ العالمين. ع ع