ای دو ثابت بر پيمان تحرير سبب تسرير قلوب بود و مضمون…

١٦٧

ای دو ثابت بر پيمان تحرير سبب تسرير قلوب بود و مضمون نشئه رحيق مختوم بخشيد زيرا اعتراف به وحدانيّت و فردانيّت الهيّه و عبوديّت محضه اين عبد رقيق جمال ابهی بود اين ذکر عبوديّت چه آهنگ خوشی بود که اين سرگشته سودائی را فرح و سرور نامتناهی بخشيد و اين چه گلبانگ روحانی بود که اين طير فانی را به اوج رحمانی پرواز داد زيرا عقيده صميمه عبدالبهاء اين است که نقطه اولی حضرت اعلی روحی له الفداء مظهر ربوبيّت عظمی و مبشّر به جمال ابهی و شمس حقيقت و کينونت فردانيّت و جلوه الوهيّت نيّر اعظم جهان بالا جمال ابهی و عبدالبهاء بنده ضعيف فانی آن دو کوکب بيهمتا هذا جوهر حقيقتی و ساذج کينونتی و ذاتيّة هويّتی و من لم يعتقد بهذا انّه تاه فی بيداء الاوهام. ای احبّای الهی آنچه عقيده اين عبد است بايد کلّ معتقد به آن گردند و ابداً تأويل و تفسيری ننمايند آنچه صريح عبارت است همان معتقدبه باشد تا حصن حصين امر اللّه از آفت اختلاف مصون گردد و کلّ يک فکر و يک ذکر و يک اعتقاد گردند و از احبّای الهی استدعا مينمايم که هيچ ذکری بر اين فکر و اعتقاد نيفزايند به همين کلمه اختصار کنند و عبدالبهاء را به آن بستايند و عليکما التّحيّة و الثّناء**.**