هوالله - ای ياران عبدالبهاء عصر است و ياران روحانی…

١٩٧

هوالله

ای ياران عبدالبهاء عصر است و ياران روحانی از مسافرين و مجاورين عازم زيارت عتبه مقدّسه‌اند آنان به اين شرف عظيم و موهبت کبری فائز و عبدالبهاء محروم از اين فيض موفور بما اکتسبت ايادی اهل الفتور چون خود را از اين موهبت الهيّه تقبيل آستان مقدّس ممنوع ديدم به ذکر ياران الهی پرداختم که از اين جهت بهره و نصيب گيرم چون به ياد شما افتادم چنان روح و ريحانی احاطه نمود که دل مشکاة نورانی گشت و روح بشارات الهی داد**.**

ای احبّای الهی عبدالبهاء به اين محبّت و مهربانی که واللّه الّذی لا اله الّا هو آرزوی آن دارد که جان خود را فدای احبّای جمال ابهی نمايم ديگر معلوم است که آن دوستان حقيقی چگونه بايد حرکت نمايند ای احبّای الهی پرتو تقديس از جمال ابهی بر قلوب احبّاء جلوه نموده و انوار تنزيه تجلّی کرده بايد هر يک مانند شمع روشن در زجاجه آفاق برافروزيد و بمثابه ستاره صبحگاهی از افق عالم بدرخشيد جمال مبارک چه عنايتی و چه موهبتی و چه فضلی و چه احسانی به احبّای خويش فرموده شرق منوّر است غرب معطّر است کلمة اللّه شمع انجمن است روحی له الفداء ذاتی له الفداء کينونتی له الفداء و عليکم التّحيّة و الثّناء**.** ع ع