١

هو الابهی

يا ايّها المسجون فی سبيل اللّه آنچه مرقوم نموده بوديد قرائت گرديد. سؤال از تکليف فرموده بوديد. بر ده ويران خراج و عشر نيست. در زندان اسير کند و زنجير و رهين تيغ و شمشير را چه تکليف توان نمود جز آنکه شب و روز مشغول به ذکر الهی شدن به نوعی که سبب تنبّه غافلان گردد و بيداری جاهلان و رقّت قلوب عوانان و آن به نوع خاصّی بايد واقع شود يعنی اگر به صريح من‌غير تأويل و تلويح بيان شود سبب غيظ قلوب بی‌خردان گردد و علّت شدّت تعرّض ستمکاران لهذا به مفاد و قولا له قولاً ليّناً ملائمت و مدارا لازم و اين به اين نوع ممکن که به تلاوت قرآن انسان مشغول شود و به مناسبت آيات وقايع واقعه در زمان انبيا و اعتراضات واقعه و مصائب وارده و بلاياء نازله و جسارت اقوام و کوری انام و حبس و سجن اولياء رحمن که ترجمه لفظی قرآن است بيان شود خود تو در ضمن حکايت گوش دار. باری به قسمی بايد حرکت نمود که آثار رقّت و تذکّر و انتباه و هوشياری و تضرّع الی اللّه واضح و مشهود باشد. تا توانی قرآن تلاوت کن و تفسير و تأويل نما و گاه‌گاهی مناجات و صحيفه سجّاد با نهايت خضوع و خشوع تلاوت کن و جناب امين روح المنجذبين لسجنه الفدآء را به کمال اشتياق ذاکريم و از فضل حقّ اميدواريم که موفّق و مؤيّدشان فرمايد و البهآء عليک و عليه. ع ع