١٨

هو اللّه

ای ثابت بر پيمان نامه‌ات رسيد. آنچه آه و فغان نمائی و مضطرب و پريشان باشی حقّ با توست ولی سزاوار اينست که در نهايت اطمينان و ثبوت و ايقان خدمت به آستان رحمان نمائی زيرا اين محن و بلايا در سبيل کبرياست و تحمّل اين جام تلخ کام در محبّت جمال ابهی. بايد به نهايت سرور و شادمانی نوشيد و به درگاه يزدانی ستايش و نيايش و شکرانه نمود که الحمد للّه موهبت هدايت بخشيد و فضل عنايت فرمود و در سبيل محبّتش گرفتار بلايا و مصائب کرد و اين عين موهبت است و مقام يختصّ برحمته من يشآء و عليک البهآء الأبهی. ع ع