٢٣

هو

ای مشرق انوار محبّت اللّه اگرچه اين مصيبت وارده از رزايای عظيمه و مصائب شديده است و فی‌الحقيقه جميع انجمن توحيد به اسف شديد افتادند حتّی اهل خباء عفّت در خدور عصمت گريستند و نحيب بکاء از جميع مخدّرات حرم بقا بلند شد و انّ هذا لحزن عظيم ولکن از اين جهت که اين مصيبت عظمی نزولش البتّه مبنی بر حکمت کبريست چه که حضرت رسول روح العالمين له الفداء يک طفل بزرگوار مسمّی به ابراهيم داشتند از قضاهای مبرمه الهی و تقديرات محتومه ربّانی چون فوت شدند اهل حرم جزع و فزع آغاز نمودند که اين جوهر منير طفل وحيد بود و حيات قلوب صغير و کبير، از افول و غروب اين کوکب نورانی افق حقيقت به سحاب کدورت مغموم گرديده، در جواب به حالت بکاء فرمودند اگر چنانچه مطّلع بر اين راز بوديد البتّه ناله و حنين از روی جزع آغاز نمی‌نموديد لکن چشم من اگرچه گريانست از رقّت قلب و لطافت وجدانست. حال بايد آن جوهر محبّت اللّه در نزول امتحان و افتتان چون جبل راسخ ثابت و استوار باشند و آيه و لنبلونّکم بشیء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثّمرات را تلاوت فرمايند چه که صابرون به بشارت انّما يوفّی الصّابرون اجرهم بغير حساب مبشّرند و از فضل و الطاف حضرت رحمن اميدواريم که مظهر عنايت جليله گرديد و مطلع موهبت قديمه انّ فضله عليک عظيم عظيم. ع