٩١

هو الابهی

ای احبّای الهی در اين کور رحمانی و دور اسم اعظم صمدانی نفوسی فائز شدند که از راحت جان و آسايش وجدان گذشتند. بلايای سبيل محبوب را به منتهای آرزو خواستند و مصائب و رزايا را چون مواهب و عطايا تمنّی نمودند. سموم مشئوم را چون سلسبيل عنايت چشيدند و جام پردرد بلا را چون شهد بقا از دست ساقی موهبت کشيدند. در سبيل جمال قدم روحی لشهدآء ميادين حبّه فدآء مال و جان فدا نمودند و در قربانگاه عشق چون ذبيح صبيح شتافتند و روح را به منتهای شادی و سرور در راه حضرت ربّ غفور انفاق نموده و نمايند. چنانچه ملاحظه نموديد که شهدای ارض يا کأس شهادت را به چه مسرّت از دست ساقی عنايت نوشيدند و در ميدان جانفشانی به چه روح و ريحان دويدند. فديت روحهم بروحی و جسمهم بجسمی و ذاتهم بذاتی و دمهم بدمی و کينونتهم بکينونتی. لا تحسبنّ الّذين قتلوا فی سبيل اللّه امواتاً بل احيآء عند ربّهم يرزقون. حضرت اعلی نقطه اولی روحی لنفحات عبقت من رياض تقديسه فدآء در قيّوم اسما از لسان حوريّه فردوس می‌فرمايد تاللّه انّی لحوريّة ولدتنی البهآء فی قصر من الياقوت الرّطبة الحمرآء. بعد از لسان او باز می‌فرمايد و انّی و من فی الفردوس لمشتاق لنفس قد قتلت فی سبيله. ع ع