١١٥

هو الله

يا حضرت فروغی عليک صلوات اللّه و سلامه يوم ولدت و يوم توفّيت و يوم بعثت حيّاً. تا به حال دو مکتوب از آن حضرت وصول يافت و هر دو را جواب مرقوم شد و ارسال گشت و در ضمن آن مکاتيب مکاتيب به ديگران ولی دير می‌رسد و شايد در بين راه مکاتيب از عدم انتظام بريد مفقود می‌شود. حال مکتوب ثالث رسيد. من نيز فوراً جواب می‌نگارم. به جناب محمّد عليخان آقاجان نهايت اشتياق دل و جان برسان. رؤيائی که ديدند رؤيای صادقه بود و برهان اينکه عريان بودند يعنی از هر ثيابی تا قميص تقديس پوشند و محرم بودند تا آفت هر مجرمی گردند و اين عبد ضعيف دست به شانه ايشان زد اين دليل رضايت و قبول زيرا در جميع تفاسير قرآن در آيه مبارکه سوف يأتی اللّه بقوم يحبّهم و يحبّونه مذکور است که چون اين آيه مبارکه نازل شد حضرت رسول روحی له الفدآء دست به شانه سلمان زدند و فرمودند هذا و ذووه لو کان العلم فی الثّريّا لناله رجال من ابنآء فارس. پس معلوم شد که اعظم دليل محبّت و قبول دست به شانه زدن است. باری تعبير اين رؤيا ظاهر و باهر خواهد گشت. الحمد للّه چه در سفر و چه در حضر چه در زمان آسودگی و چه در زمان آوارگی در جميع احوال به خدمت حقّ مشغولی و به ندای ملکوت اللّه مألوف و در تأليف قلوب ساعی و به ايقاد نار موقده در قلوب می‌کوشی. جميع ياران و اهل سرادقات تحيّت ابدع ابهی می‌رسانند. حال ايّامی چند در خراسان به کمال حکمت به تشويق و تحريص نفوس مبارکه بپردازيد و شور و ولهی در ميان احباب بيندازيد. بعد مخصوص آن حضرت را احضار خواهم نمود. عبدالبهاء عباس ١٨ شعبان ١٣٣٧.