١١٧

ای بنده جمال ابهی خراسان را در عرف مورّخين مشرق زمين نامند و اين کلمه دالّ بر اشراق نمايد و از فحوای الواح الهيّه چنان استنباط گردد که آن کشور شرق را منوّر نمايد و نار اللّه الموقده چنان شعله‌ور شود که آتشکده نار سينا گردد. يعنی نور مبين از ملکوت غيب بها در آن بيدا جلوه و ظهوری نمايد که جنّت ابهی خيمه و خرگاه در قطب آفاق زند. پس ای يار مهربان تا توانی جانفشانی کن تا آن موهبت در اين مدّت پرده براندازد و رخ بگشايد. ياران الهی اگر به انجذابات روحانی موفّق گردند در اندک مدّتی علم هدی بلند شود و نور ملأ اعلی بتابد و فيض جمال ابهی احاطه نمايد. آنچه از قلم اعلی صادر حتمی الوقوع ولی ما بندگان بايد بکوشيم و بجوشيم و بخروشيم تا به اين خدمت موفّق گرديم و مظهر اين موهبت شويم والّا چنانکه در قرآن می‌فرمايد فسوف يأتی اللّه بقوم يحبّهم و يحبّونه و عليک التّحيّة و الثّنآء. ١٢ ذيقعده ١٣٢٠.