١٢٠

هو الابهی الابهی

جناب ميرزا محمّد و جناب عندليبان عليهما نفحات الرّحمن مکتوب شما که دلالت بر توجّه الی اللّه و توسّل به حبل عنايت و تشبّث بر ذيل رحمت کبری می‌نمود واصل گرديد. از تأييدات غيبيّه اميد چنانست که آن دو وجود را موفّق بر رضای الهی فرمايد و وجوهشان را در انجمن عالم به نور هدايت کبری منوّر نمايد و مشامشان را به نفحات عنايت معطّر گرداند ليس ذلک علی اللّه بعزيز تا به مقامی رسند که می‌فرمايد لا تأخذهم فی اللّه لومة لائم. الحمد للّه شماها به حقيقت حال واقف. اندک بصيرت ابواب عنايت را مفتوح سازد. اگر چنانچه ممکن بود و در حقيقت امور فحص و تدقيق می‌شد واضح می‌ گشت که لحظات اعين رحمانيّت هميشه شامل بوده اگرچه بعضی غافل بودند عن‌ قريب آگاه خواهند گشت و انشاءاللّه به حقّ راجع. اين عالم فانی را مشاهده می‌نمائيد دلبستگی را نشايد و تقيّد نبايد. بايد چون مردان حقّ بی‌ پروائی نمود و جان‌نثاری. افتخار انسان در ظهور خلوص است و انقطاع از نفوس. موفّق بر امری شويد که خلوص نيّت و توجّهتان به حقّ چون آفتاب ظاهر و مشهود گردد. پوسته تعجيل دارد. فرصت بيش از اين نيست و السّلام علی من اتّبع الهدی. ع ع