١٢٩

هو الله

ای بنده بها آنچه نگاشتی ملاحظه گرديد و بر مضمون اطّلاع حاصل شد. هرچند نامه لفظاً مختصر بود ولی معنای مفصّل داشت زيرا دلالت بر هدايت کبری می‌کرد و اشتعال نار محبّة اللّه و استقامت بر امر اللّه. اين معنی جوهر معانيست و اين بيان حقيقت حکمت و تبيان. خوشا به حال نفوسی که در کلماتشان بحور معانی موّاج و در بيانشان حکمت ربّانی مندمج. آن نفوس البتّه روز بروز در مقامات معنويّه ترقّی نمايند تا آنکه به اوج رحمانی عروج کنند. احبّای الهی بايد هر يک آيت رحمانی گردند و سبب سرور و شادمانی عالم انسانی شوند. با يکديگر در نهايت رأفت باشند و همچنين با سائرين در غايت رحمت و مروّت و به کمال حبّ معاشرت کنند و به ذکر حقّ مشغول گردند، ذلک من فضل اللّه يؤتيه من يشآء و اللّه ذو فضل عظيم. جميع ياران الهی را تحيّت مشتاقانه عبدالبهآء برسان و بگو وقت جوش و خروش است و هنگام استماع آهنگ سروش. صبر و سکون را به کنار گذاريد و با زبانی ناطق و دلی آتش‌بار در بين يار و اغيار محشور شويد و عليکم التّحيّة و الثّنآء. ع ع