١٦٣

ای ثابت بر پيمان نامه نامی و نميقه روحانی واصل گرديد. خواندم و شکرانه بر زبان راندم که الحمد للّه به فيض الهی زنده‌ای و به فوز روحانی برازنده. به قدم راسخی و به دل ثابت و مانند شجر نابت. فوز و فلاح و فيض و نجاح مختصّ به احبّاء اللّه است و ليس لأحد دونهم نصيب فی الکتاب. اين حقّ مقرّر و تخصيص محقّق است. العزّة للّه و لعباده المخلصين. بايد نظر به عاقبت نمود و العاقبة للمتّقين. شماتت اعدا و ملامت اهل جفا مانند درمان دردمند است زيرا هرچند در بدايت تلخ ولی عاقبت شيرين گردد. آنچه در سبيل محبّت اللّه وارد آن غنيمت بارد.

گــــــر تيــر بلا آيـد اينک هـــــدفش دل‌ها ور درّ عطا بخشد اينک صدفش جان‌ها

محزون مباش مخمود مشو خاموش منشين مدهوش مشو.

بگذرد اين روزگار تلختر از زهر بــار دگـــر روزگــار چون شکـــر آيــــد

امّا به حقيقت همه شيرينست تلخی در ميان نه. گواراست ناگواری در ميدان نيست. به قول شاعر:

داروی مشتاق چيست زهــــر ز دست نگــــار مرهم عشّاق چيست زخم ز بازوی دوست

باری مقصود اينست خوشنود باش ممنون گرد مسرور شو که عبدالبهآء به ياد تو مألوف و به ذکر تو مأنوس. عن‌قريب زمانی آيد که آزادگان به آزادی به خدمت امر پردازند و مظلومان بی‌پرده آهنگ ملکوت ابهی بنوازند، مطمئن باش. ورقات محترمات را از قبل عبدالبهآء تحيّت ابدع ابهی ابلاغ دار. اميدوارم که روزی آرزو ميسّر گردد و حضرت حاجی انشآءاللّه عن‌قريب به يزد خواهند آمد.

و امّا مسئله تصدّی به صعود از اين عالم محض نجات از مالايطاق ابداً جائز نه. انسان بايد تحمّل هر مشقّت و بلا بنمايد و صابر و شاکر باشد. جميع ياران الهی را تحيّت مشتاقانه برسان و بازماندگان شهدا را روحی لهم الفداء نوازش و مهربانی نما و عليک البهاء الأبهی.