٣٣٥

هو الابهی

ای مشتعل به نار موقده در سدره سيناء، و شجرة تخرج من طور سيناء تنبت بالدّهن و صبغ للآکلين. حضرت کليم شعله نورانی هدايت رحمانی را از شجره مبارکه زيتونه لاشرقيّه و لاغربيّه مشاهده نمود و ندای الهی را از آن نار مشتعله استماع فرمود و اين حکايت را کلّ در کتاب مبين قرآن عظيم به تصريح من دون تلويح قرائت و تلاوت می‌نمايند و به هيچ وجه تعجّب و استغراب نمی‌نمايند ولی از ندای الهی که در سدره ربّانی و حقيقت مقدّسه انسانی بلند شده کلّ تعجّب و استغراب می‌نمايند. با وجود آنکه آن ندا مخاطب حضرت موسی بود و اين ندا موجّه جميع من فی الايجاد من ملأ الانشاء و دالّ بر هدايت کبری و محــّرک اجسام ميّته بالنّفخة الاخری. مراجعت به معانی و حقائق و مبانی و دقائق آن نداء در کتاب مقدّس شود و قدری نيز در اسرار منتشره و حقائق مقدّسه و سوانح ملکوتيّه و لوائح جبروتيّه و آثار رحمانيّه و براهين وحدانيّه و فيوضات صمدانيّه و تجلّيات ربّانيّه تفکّر گردد مشهود و واضح شود که چه قسم است. چه فائده که انصافی در ميان نيست و حقيقتی آشکار نه. غبار اوهامست که آفاق عقول را احاطه نموده است و غمام گمانست که سماء ادراکات را فرا گرفته است. چه خوب می‌گويد روا باشد انا الحقّ از درختی چرا نبود روا از نيکبختی و البهاء عليک…