٣٥٤

هو الابهی

ای امين درگاه الهی شکر کن حضرت مقصود و جمال معبود و سلطان غيب و شهود را که به اين چنين عنايتی مخصّص گشتی و به چنين موهبتی موفّق و به چنين لقبی ملقّب. جواهر وجود آرزوی ذکری در ساحت اقدس می‌نمودند و بلکه تمنّای ذکری در ميان خلق می‌نمودند يعنی خلقی که مؤمن باللّه و موقن به آيات اللّه بودند چنانچه در قرآن می‌فرمايد و اجعل لی لسان صدق عليّا يعنی ذکر خير مرا در ميان بندگانت منتشر فرما. حال تو موسوم به امين از ساحت اقدس گشتی و به اين ذکر در ملأ اعلی و ملکوت ابهی مذکور و مشهور و مألوف و معروف. پس اگر در هر آنی صد هزار لسان بگشائی و به هر لسان صد هزار شکر بنمائی از عهده شکر اين موهبت برنيائی…