٣٧٣

هو اللّه الابهی

يا من توجّه الی وجه اشرقت به الأرض و السّموات طوبی لک بما ثبتّ علی الميثاق بشری لک بما رسخت قدماک علی عهد اللّه تاللّه الحقّ انّ حقائق التّفريد و هياکل التّوحيد ينطقون بالثّنآء عليک و يکبّرون و يهلّلون ممّا جری من قلمک مخاطباً لمن وقع فی الاغمآء من وساوس اهل الهوی و انّ مظاهر آيات ربّک الکبری و مطالع انوار الهدی يقدّرونک حقّ قدرک و ينعتونک حقّ النّعت بما لم تأخذک فی اللّه لومة لائم و لم تمنعک روابطک العنصريّه عن الثّبوت علی ميثاق اللّه. ای ربّ هذا عبدک تشبّث بذيل ردآء الوهيّتک و تمسّک باهداب ازار محبوبيّتک و انقطع عن کلّ نسبة لم تربطه بحبل عبوديّته لآية رحمانيّتک. ای ربّ وفّقه علی الثّبوت و الاستقامة علی ما هو عليه بقوّتک القاهره و قدرتک الباهره لئلّا تسکن حرارة حبّه من برودة المتزلزلين و لا يخمد سراج ثبوته من شبهات المارقين بل زد فی حرارته فی کلّ حين و اجعله نجماً بازغاً فی افق اليقين و شهاباً ثاقباً علی المنجمدين و رادعاً فائقاً علی المرجفين انّک انت القويّ القدير.

نامه ناطق آن جناب واصل. مضمون حکمت مشحونش کاشف ثبوت و دالّ بر رسوخ بود و همچنين رساله جوابيّه فی‌الحقيقه برهان قاطع بود و دليل واضح و بيان متين بود و معنی مبين و اللّه هو المعين، ولی چه سود که آذان واعيه مشروط، انّک لا تهدی من احببت ولکنّ اللّه يهدی من يشآء. با وجود آن نصائح و دلائل و براهين کامل پيغام با استاد آقا دادند و من النّاس من يتّخذ لهو الحديث ليضلّ عن سبيل اللّه و من النّاس من يجادل فی اللّه بغير علم و لا هدی و لا کتاب منير. با وجود آنکه سواد آن مداد را بايد سرمه چشم نمايد و معانيش را جلاء بصر کند فلمّا قرأ عبس و اغبرّ و اصفرّ و اخضرّ. آن بيچاره را به حال خود نگذاريد. القاء شبهات بر او محيط و او محاط لهذا فرصت اين ندارد که چشم باز نمايد، تلقی عليه بکرة و عشيّا و حال آنکه پيش از صعود جمال مبارک که غرضی در ميان نبود کسی نامی از او نمی‌ برد و اگر می‌ مرد کسی عيادتی از او نمی‌ کرد، اين عبد در شب و روز مهيمن به امور او نگذاشتم غباری بر او نشيند ولی بعد از صعود هر متزلزلی نهايت اظهار خلوص را به او می‌ نمايد ديگر فکر نمی‌کند که من همان شخصم چه‌ طور ورق برگشت. بيچاره گول اين چيزها را خورده فسوف تراه فی خسران مبين و انّک انت دع المتزلزلين فی خوضهم يلعبون. ع ع