٣٨٨

هو الابهی

ای ناظر به منظر اکبر تجلّيات رحمانيّه ربّ بشر افق عالم را به فيض نامتناهی منوّر و روشن نمود و باران رحمت جمال اکبر اراضی قابليّات را به سيل عرفان سقی و سيراب فرمود لکن از اراضی طيّبه سنبل و گل روئيد و نسرين و ضيمران نابت شد، سوسن و بنفشه دميد و نرگس و نسترن شکفته گرديد ولی از ارض جرزه خار و خاشاک پيدا شد و شوک مغيلان انبات گشت و ما خلقکم و ما بعثکم الّا کنفس واحده. هر ارضی به حسب استعداد و لياقت خويش گياهی انبات کرد لکن فيض فيض واحد بود و تجلّی تجلّی واحد. پس خوشا حال نفوسی که از اين کور اعظم نصيب اوفر بردند و از اين موهبت اتمّ اکسير اعظم يافتند و البهاء عليک و علی کلّ عبد منيب. ع ع