٤٠٦

ای دوستان قديم نديم هرچند نديمی مشروط به اجتماع در يک بقعه و اقليم بلکه منوط به حضور در يک محفل بديعست ولی آن ياران الهی هرچند به جسم بعيدند ولی به روح قريب. به بصر دورند ولی به بصيرت قرين انجمن نور. کلّ در يک مجمعيم و در يک محضر. در ظلّ خباء مجديم و در رياض جنّت عدن. در سايه شجره طوبائيم و در پايه عرش اعلی. زنده به يک نسيميم و پاينده به يک روح بديع و فائز به فوز عظيم لهذا همراز و همدميم و هم آغوش و محرم. از فضل جمال ابهی مانند حلقه‌های زنجير زلف يار با هم مرتبطيم و مغتبط در موهبت کبری. چگونه شکرانه موهبت اين خداوند يگانه نمائيم و به حمد و ثنا نزد آشنا و بيگانه زبان گشائيم مگر آنکه به عجز اقرار نمائيم و ختم گفتار کنيم و قليلاً من عبادی الشّکور…