٤١٦

هو الله

ای ثابت بر پيمان نامه‌ای که به تاريخ ١٩ ذی‌القعده ١٣٣٩ بود رسيد. الحمد للّه معانی احساس روحانی بود و انجذاب رحمانی. سؤال نموده بوديد که آيا در يک شهر تأسيس دو محفل جائز. هرچند اين محافل مجرّد به جهت نشر نفحات و ترويج تعاليم الهی است نه بيت عدل ولی اگر تعدّد يابد مورث اختلاف شود و از اختلاف هزار مشکلات پديدار گردد. محافل احبّای الهی همه روحانيست نورانيست در هر جا هر موقع که احبّا مجتمع شوند و به تمام روح و ريحان به نفحات رحمن مشامّ معطّر کنند آن محفل نورانيست.

ای جناب قابل بايد کلمات مکنونه فارسی و عربی را ليلاً و نهاراً قرائت نمائيم و تضرّع و زاری کنيم تا به موجب اين نصائح الهی عمل نمائيم. اين کلمات مقدّسه به جهت عمل نازل شده نه به جهت استماع. باری عبدالبهآء چون نظر به اعمال خويش نمايد بی‌نهايت خجل و شرمسار گردد بلکه از خود بيزار شود. لهذا بايد کلّ در حقّ يکديگر دعا نمائيم و عون و عنايت طلبيم بلکه موفّق بر عمل به موجب نصايح و وصايای جمال مبارک گرديم. ولی شما در نهايت ملايمت رفتار نمائيد. حضرت حبيب نجّار چون خواست که مشرکين را از عبادت اصنام منع نمايد نسبت شرک را به خود داد و گفت ما لی لا اعبد الّذی فطرنی و اليه ترجعون امّا مقصدش ما لکم لا تعبدون الّذی فطرکم بود. نسبت شرک را به خود داد تا بر مسامع گران نيايد. اين دستورالعمل بود و عليک البهآء الأبهی. ٩ ربيع‌الأوّل ١٣٤٠. عبدالبهاء عباس