٤٦٣

اللّه ابهی

يا احبّاء اللّه و اصفيائه انّ الارض لفی تزلزل و السّماء لفی تفطّر و انّ البحور لفی سجور و انّ الجبال لفی مرور و انّ الميزان لمنصوب و انّ الصّراط لممدود و انّ النّيران لتفور و انّ اللّجج لتغور و انّ النّجوم لتنتثر و انّ العاصفة لتستمرّ و الاعجاز من النّخل لتنقعر و النّيّر المبيّن بنور اليقين ليکفهرّ و الماء المعين لينبع فی بحبوحة جنّة النّعيم و الکوثر و التّسنيم ليجری فی فردوس عظيم و الابرار يترنّمون و يفرحون و يطربون و الخذلة يحزنون و يقنطون و يفزعون هذا فی نعيم مقيم و هذا فی جحيم اليم و کان اليوم واحداً و النّور واحداً و التّجلّی واحداً و النّداء واحداً ولکن النّفوس لفی بون عظيم و انّ الخلق لفی مراتب يختلف بعضها عن بعض بخطّ مستقيم. طوبی للّذين صفت ضمائرهم و طابت سرائرهم و لطفت فطرتهم و توسّعت قطرتهم و رقّت راووقهم و دقّت انظارهم و حدّت ابصارهم و زاد سرورهم و عظم حبورهم لعمر اللّه انّ فوزهم لعظيم.

اگر چه آثار قيامة کبری و طامّه عظمی مختصّ به يوم ظهور مجلّی طور بود ولی احکامش مستمرّ و فيضش منهمر و نورش بازغ و فجرش لامع است چه‌که هر کوری يوميست و هر دوری مدّت ممتدّه بين ظهورين است. حال اگرچه آفتاب حشر عظيم به ظاهر آفل است ولی احکامش به حقيقت جاری و کامل است. اينست که ملاحظه می‌نمائی که اليوم احکام حشر و نشر واضح و باهر است. پس ای دوستان الهی از نفخ صور و صوت سافور ربّ غفور دائماً مست و مخمور باشيد و آنی فيوضات جمال ابهی روحی لاحبّائه الفداء را فراموش ننمائيد. آن فضل قديمست و آن لطف عظيم. مستمرّ است و مستقرّ و دائمست و قائم و نريکم من افقی الابهی بيان احلی است. پس بايد توجّه نمائيم و تفيّض کنيم. ع ع