٤٩٢

ای يار مهربان وقت آن آمد که نامی حقيقی يابی. امروز از آهنگ ملأ اعلی يا بهآء الأبهی به مسامع اهل صوامع لاهوت می‌ رسد زيرا دور دور بهآءاللّه است لهذا به جان و دل بکوش که بها قلی گردی تا تاج سلطنت ابديّه بر سر نهی که جواهر زواهرش بر قرون و اعصار الی‌ الأبد بدرخشد. ملاحظه فرمودی که در فرنگ چه آهنگ بلند شد. هزاران ملوک عبور و مرور نمودند ابداً نه صدائی و نه ندائی جز آنکه در جرائد مرقوم که حضرت امپراطور آلمان يا ايطاليا در فلان روز به احتفال عظيم وارد و در مهمانی‌ها حاضر و در فلان روز به مملکت خويش راجع شدند و استقبال به غايت اجلال اجرا گشت و در ضيافت به سلامت يکديگر جامی دور زد و در فلان مسئله شور گشت والسّلام لکن عبدالبهآء با وجود ناتوانی و بی سر و سامانی بی نام و نشانی وارد به آن اقاليم گرديد چون به عبوديّت عتبه مبارکه مذکور و مشهور بود منشور انّا فتحنا لک فتحاً مبينا در مجامع کبری ترتيل گرديد و در جرائد و اوراق سائره آن صحبت‌های مفصّله مندرج شد و در شرق و غرب عالم انتشار يافت. پس معلوم و واضح گرديد که امروز عبوديّت ملکوت ابهی محفوف به تأييدات کبريست.

باش تا صبح دولتش بدمد اين همه از نتائج سحر است

و عن‌ قريب آن صبح نورانی بدمد و در جميع مدن و قرای اوروپا بدرخشد و عليک البهآء الأبهی.