٥٠١

… از جيم و طمع عظيم اين سقيم مرقوم نموده بوديد. شما شاهديد که اين عبد چه‌ قدر در فکر تسکين طمع او بودم، حتّی آنچه تقديم نموديد گفتم به او تسليم نمائيد شايد آتش حرص تسکين يابد. با وجود اين ثمری مشاهده نشد و يوم نقول لجهنّم هل امتلئت و تقول هل من مزيد. باری منصفين را طمع اين شخص برهانی کافی وافی است. فرض کنيم که حقّی نيز داشته، آن قدر الحاح و ابرام و اصرار چرا. شخص منقطع از بهر درم دم نزند و از بهر دينار اصرار ننمايد و حال آنکه زخارفی چند فراهم آورده و تجارتی راه انداخته و بيش از احتياج منافع و فوائد درهم و دينار دارد، فاعتبروا يا اولی الابصار. اين ايّام ناقضی بر آن ديار مرور نمايد البتّه بايد چنان ثبوت و رسوخی بنمائيد که نفسی نزند و رائحه کريهه غفلت از حقّ هوای آن خطّه و ديار را متغيّر ننمايد…