٥٣٧

… ای ياران الهی محزون مباشيد مغموم مگرديد دلخون مشويد آزرده مگرديد. عون و عنايت حقّ شامل است و نظر عنايت کامل، تأييد ملکوت ابهی متواتر. ملاحظه کنيد که جميع اقوام در ايران در نهايت ذلّ و اضطراب. در هر اقليم خون‌ها ريخته و نفوس بسيار تلف گرديده. خانمان‌ها به باد رفته مدن و قری خراب گرديده. باز احبّای الهی از جميع محفوظ‌تر و به فضل و عنايت الهی محظوظ‌تر. اگر در دياری مانند نيريز فتنه‌ جويان ولوله‌ای برانگيختند اين نيز مبنی بر حکمت کبريست و در مکاتيب سائره بيان گرديده فرصت تفصيل نيست البتّه اطّلاع خواهيد يافت و اگر نفسی از احباب حفظاً للمال و الأولاد غفلت نمود و از ذات اليمين به ذات الشّمال شتافت به زبان خوش و بيان ليّن او را نصيحت نمائيد بلکه انشآءاللّه نادم و پشيمان گردد ولو خفيّاً باشد والّا نقمت شديد مقرّر و اخذ عزيز مقتدر محتوم و متيقّن. لا تحزنوا عن زلّة الأقدام و لا تتکدّروا من ضعف الأنام، امر به اين عظيمی لابدّ وقوعات شديده دارد. در ايّام حضرت رسول روحی له الفدآء با وجود انتشار قوّت در يثرب در يک روز جمّ غفيری از بنی ظفر با اهل و عيال و اطفال ارتداد نمودند و به اعدا التحاق يافتند. در حرب احزاب يوم خندق چون بلا و شدّت جوع اشتداد يافت اصحاب حضرت قريب ششصد و هفتصد بودند سيصد نفر نفاق ابراز کردند و در ايّام حضرت مسيح روحی له الفدآء اسخريوطی که رئيس حواريّين بود به جحيم راجع گشت. اين وقوعات بسيار ولی عاقبت جميع پشيمان و از خود بيزار گشته. مقصود اينست که امر عظيم است و عون و عنايت جمال مبارک مانند مهر منير، در جميع آفاق انوار اشراق درخشنده و تابان، لابدّ بعضی وقوعات نيز حادث گردد اهمّيّتی ندارد. من شآء فليثبت و من شآء فليتزلزل انّ ربّکم غنيّ عن العالمين.