٥٤٤

ای دوست آواره الحمد للّه در آوارگی شريکی و با وجود مهجوری نزديک ولی آوارگی شما مدّتی قليل ولکن اين مظلوم از بدايت حيات تا حال آواره بوده و هست و اين آوارگی انشآءاللّه سبب آزادگی گردد، اميد چنين است. شما را فراموش ننموده و نخواهم نمود. اندک زمان ملاقات شما هميشه در نظر است و آن يار مهربان پيش بصر و اميد حصول ثمر، و ملاقات مستمرّ منوط و مشروط نه زيرا حجر و مدر اگر هزار سال در آتش بگدازد اثر نکند ولی فتيله سراج به مجرّد مسّ نار فوراً برافروزد. اين مقارنت قليله فتيله اعظم از اقتران هزار سال حجر است. باری اميدوارم که از مقام يکاد زيتها يضیء و لو لم تمسسه نار استفاضه نمائی، ذلک من فضل اللّه يؤتيه من يشآء و اللّه ذو فضل عظيم. ا لم يأن للّذين آمنوا ان تخشع قلوبهم لذکر اللّه طوبی لمن قال بلی يا ربّ آن و حان. ايّام زندگانی به پايان رسد، راحت و مشقّت عزّت و ذلّت ثروت و مسکنت منتهی شود ولی بنيان الهی باقی ماند و نفوس رحمانی به ايوان الهی ره يابند و از افق حقائق و معانی به انوار نامتناهی بدرخشند. از خدا بخواه که از اين باده سرمست شوی و در اين خمخانه می‌پرست گردی فاستخرنّ ما تريد باسم ربّک الرّحمن الرّحيم و عليک التّحيّة و الثّنآء.