٥٨٢

ای سميّ عبدالبهآء در فرقان کتاب مبين الهی می‌فرمايد يوم يفرّ المرء من امّه و ابيه و اخته و اخيه و صاحبته و بنيه. يعنی در يوم موعود که قيامت کبريست انسان از پدر و مادر و برادر و خواهر و قرينه و پسر فرار می‌نمايد زيرا شايد انسان مؤمن و موقن باللّه گردد و خويش و پيوندش معرض عن اللّه. چون چنين يابد فرار اختيار نمايد. پس تو از جور خويشان و جفای برادر محزون و مکدّر مباش زيرا اين از خصايص يوم حشر اکبر است. امّا اگر برادر جفا نمود تو وفا نما و اگر او زحمت و اذی داد تو راحت و صفا خواه و در حقّ او دعا کن که بلکه انشاءاللّه مهتدی به نور هدی گردد. و حال چون از وطن مألوف به سبب تعرّض نفوس معروف سفر به بقعه مبارکه نمودی و مطاف ملأ اعلی را زيارت نمودی و سر به آستان مقدّس نهادی و به موهبت کبری فائز گشتی حال به عشق‌آباد رو و به آن گلشن و گلزار برپر تا صفت مهاجرين يابی که در سبيل الهی هجرت نمودند و از بيگانگان نفرت کردند و در کمال سرور و شعف و شوق و شغف به مدينه عشق شتابند و در آن خطّه و ديار مشغول کار شوند. و چون در آن اقطار بنيان اوّل مشرق اذکار بلند است و ياران الهی به کمال شادمانی به خدمت خورسند تو نيز از قبل من در آن بنياد دين اللّه يک روز خدمت کن و به خاک‌ کشی و فعله‌ گی مشغول شو تا روح من در اين ارض مقدّس مسرور و مستبشر گردد. اين خدمت عظمی را به تو و رفيق آقا علی محوّل نمودم و از خدا خواهم که در جميع احوال موفّق و مؤيّد باشی.