الباب الثامن و العشر من الواحد الثانی فی بیان ان الساعة آتیة لا ریب فیها.

الباب الثامن و العشر من الواحد الثانی فی بیان ان الساعة آتیة لا ریب فیها.

ملخص این باب آنکه در هر ظهور مشیتی ساعت بحقیقت اولیه او است الی آنکه تنزل مینماید تا آنکه هر ذکر حقی که منسوب باو شود از قبل او در ظهور اگر اطلاق فرماید صدق است و الا لایق نیست که اطلاق شود حتی آنکه اگر در ظهور او خبری از قبل او نزد کسی ذکر شود لایق است ذکر ان الساعة آتیة لا ریب فیها زیرا که مدل بر علو او است

و امروز ساعت نفس بیان است که میآید مردم را و حکم میکند بر ایشان الی یوم القیامة و مردی از آن نیست و اگر ابحر سموات در ذکر ساعت مداد گردد رشحۀ از آن نتواند ذکر نمود و در هر ظهور حقی آنچه که حق حکم فرماید بر آن که آنساعت است محقق میگردد

و لتنظرن ظهور الله فان الساعة لتأتینکم بغتة و ان علی الله ربکم انتم تعرضون.