الباب الرابع من الواحد الثالث فی ان ما نزل الله علیه…
الباب الرابع من الواحد الثالث فی ان ما نزل الله علیه من الآیات و الکلمات اعظم و اعلی مما قد نزل الله حینئذ.
ملخص این باب آنکه در هر ظهور مشیتی بارتفاع نفس ظهور کلمات آنهم مرتفع تر است از کلمات قبل او بل اول نشأۀ اولی و ثانی نشأۀ اخری عند الله و عند اولی الافئدة محقق است بلکه نیست اول الا از برای ثانی و نه ثانی الا از برای ثالث و نه ثالث الا از برای رابع الی ما لا نهایة بما لا نهایة لها بها منها الیها
همانقدر که فضل رسول الله - صلی الله علیه و اله - است بر عیسی - علیه السلام - همانقدر فضل قرآن است بر کتاب قبل و همین قسم در ظهور بعد و در ظهور بعد بعد و لیس لامر الله من حد و لا لما یتجلی الله من تعطیل طوبی از برای نفسی که در نزد هر ظهور متقمص قمیص حدیث عسکری صلوات الله علیه گردد که ”روح القدس فی جنان الصاقورة ذاق من حدائقنا الباکورة“ و مراد کلمات بدیعه از شجرۀ حقیقت است در نزد هر ظهوری و اگر شبهه در اعظم بودن قرآن نزد اولوالافئدة هست بر کتاب الف در ظهورات بعد هم شبهه خواهد ماند و نیست ظهور بعد الا بعینه ظهور اول بنحو اشرف و نه کتاب او الا همان کتاب اول بنحو اشرف اینست که کل در حجاب هستند که درک نمینمایند و الا امر الله اظهر از هر شیئ هست و ان الی الله المنتهی و الرجعی فی الآخرة و الاولی
و ظهور مشیت در هر ظهور ظهور مهیمنه بر کل است ظهورات جزئیه در ظل او ذکر میشود مثلا آنچه از ائمه یا شیعیان ظهور الله مرتفع گردد در ظل ظهور رسول الله - صلی الله علیه و اله - مستظل میگردد و همین قسم است قبل قبل وهمین قسم است بعد بعد و هیچ ظهوری از برای او نیست الا باستیلاء بر کل و هیمنه بر کل ذرات ما یذکر به اسم شیئ یذکر فی ظل ظهوره و حق علیه ان یتبعه ذلک امر الله من قبل و من بعد و انا کل له مخلصون.