الباب الثامن و العشر من الواحد الثالث من اراد ان یفسر…

الباب الثامن و العشر من الواحد الثالث من اراد ان یفسر شیئا من آثار النقطة او ینشیئ فی رضاء الله من کتاب لا یجوز ان یأتی نسخة الی احد الا ان یستنسخ لنفسه علی احسن خط بخطه او بخط دونه فإذا یحل عطائه و الا لا یجوز.

ملخص این باب آنکه خداوند دوست میدارد در بیان که آنچه واقع میشود از هر شیئ از حد نطفه آن شیئ الی ما ینتهی الیه فی حد الکمال برمنتهای علو حسن صورت و سیرت گردد تا آنکه بر هیچ نفسی بقدر ذرۀ کره وارد نیاید و ما لا یحب را متحمل نگردد

از آن جمله است که حکم شده هر کس تفسیری بر کلمات بیان مینویسد یا از خود کتابی در علمی انشاء میکند اگر خود میتواند باحسن خط نسخه اصل را برداشته و الا داده بکسی که نوشته و بعد نزد خود حفظ نموده آنوقت نسخه بدیگری داده شود که آثار هر نفسی در نزد خود آن نفس باشد و بعد بدیگری برسد که اگر دون این شود هبط عمل او میگردد الا در مواقعی که بامری میسر نگردد یا در عطا از برای خود نسخه بهتر انجام دهد که آن وقت از برای او اذن هست که قبل از استنساخ بدهد که نسخه خوب از برای او تمام نموده راجع سازند این در صورت دون امکان هست و الا در صورت امکان آن قسم محبوب تر بوده و هست عند الله

نه مثل داب علمای این عصر که نسخه هزار خطی که در هر صفحه چندین نوع حکم مینماید همین قدر که نسخه اصل است حفظ مینماید مثل کتاب مصائبی که الآن در این جبل است از منشی اون بلکه اگر کتابی باشد که یک نقطه سوداء در غیر محل آن بهم رسد لایق حفظ نیست و از برای بحر محیط لایق

فلتلطفن فی کل صنایعکم ان یا اولی البیان علی حق ما انتم علیه مقتدرون قل ان الله الطف فوق کل ذا لطف لن یقدر ان یمتنع عن ملیک سلطان لطفه من احد لا فی السموات و لا فی الارض و لا ما بینهما انه کان لطافا ملطفا لطیفا.