الباب السابع و العشر من الواحد الخامس فی ذکر الواجب…
الباب السابع و العشر من الواحد الخامس فی ذکر الواجب فی کل شهر بأن یذکر الله فی کل یوم خمس و تسعین مرة ”الله ابهی“ فی یوم الاول ”الله اعظم“ فی الثانی الی ان ینتهی”بالله اقدم“ فی یوم التاسع و العشر آخر یوم الشهر.
ملخص این باب آنکه از طلوع شمس تا غروب آن خداوند اذن فرموده هر نفسی را که نود و پنج مرتبه بگوید ”الله ابهی“ یا ”الله اعظم“ یا ”الله اظهر“ یا ”الله انور“ یا ”الله اکبر“ یا امثال این نوع کلمات ممتنعه لعل در یوم قیامت از برکت تلاوت این اسماء مقدسه بشرف هدایت آن نیر اعظم و طلعت قدم فائز گردد و تواند در آن روز بهدایت حروف حی مهتدی گردد
نه اینکه این اسماء را بخواند و از ادلاء بر آن محتجب گردد زیرا که مثل این اسماء مثل کینونیات ادلاء علی الله است همین قسم که این حروف دلالت میکند بر اینکه خداوند اعظم تر از این است که وصف کرده شود همین قسم این کینونیات دلالت میکند بر اینکه خداوند اعظم تر از این است که نعت کرده شود نه این است که حروف واحد از حد مثالیت خود تجاوز نمایند زیرا که سبیلی از برای احدی بسوی ذات ازل نبوده و نیست وآنچه در امکان ممکن خلق او است و حروف واحد ادلا اسماء او هستند بر خلق او که در آنها دیده نمیشود الا الله وحده وحده و در مقامی که آنها دیده میشوند خلق الله اند و در مقامی که دیده نشود در ایشان الا الله آن وقت حروف حقند
ان یا عباد الله تتقون که در آنها غلو ننموده اگر چه هر چه غلو کنند نتوانند ادراک کنند ایشان را و هر چه دنو کنند در حق ایشان در اقرار عبودیت ایشان بوده وهست ولی علو ایشان بمرآتیت افئده ایشان هست که دلالت نمیکند الا علی الله وحده از این جهت حروف تسبیح و تحمید و تهلیل وتکبیر خداوند عالم ایشان را قرار داده نه در حین تکبیر نظر کنی بایشان که حین نظر محتجب میگردی بل همین قسم که در حروف الله اکبر نمی بینی الا الله را در آن کینونیات هم مشاهده نمیشود الا الله
قل کل خلق لله و کل له عابدون.