الباب السابع من الواحد السابع ینبغی لمن یدرک ”من یظهره…

الباب السابع من الواحد السابع ینبغی لمن یدرک ”من یظهره الله“ ان یسئل من فضله ان شاء و من علیه فلیشرفن مقعده بتراب نعلیه.

ملخص این باب آنکه همین قسم که کینونیات کل وجود بالنسبه بشمس وجود مثل شبح در مرآت است کذلک مشاهد کن حد کل شیئ را و بدانکه هیچ نفسی عند الله و عند اولی العلم اعز از شجرۀ حقیقت نبوده و نیست و از آنجائی که ظاهر میشود بر صرف ربوبیت و کل نتوانند چونکه نمی بینند واقع را از برای او ساجد شد امر شده در یوم قیامت که یوم ظهور او است کل از فضل او طلب نمایند آنچه سبب عز ایشان گردد لعل از ثمرۀ وجود که لقاء او است کل محروم نگردند

زیرا که غیر از این سبیل از برای کل نیست و نه این است که نظر باقتران کنی زیرا که اگر کل ما سوی الله آنچه که از قبل خلق شده و آنچه بعد امکان دارد باین نوع عز ثمرۀ وجود خود را اخذ نمائی هر آینه معادل نمیشود با تسع تسع عشر عشر آنی از او زیرا که شیئیت کل از او است چگونه توان قرین ذکر نمود ذکر او را بذکر دون او و همچنین در کل شئون این سر حقیقت را جاری کن تا آنکه از مبدأ کل خیر محتجب نگردی

اگر چه این امر اعز است از هر شیئی ولی اگر ظاهر شود آن با قدرت که تواند درک نمود چنانچه عبادی که باسم تقمص قمیص عزت را پوشیده نتوانید چگونه میشود در حق او توانید درک نمود

این از برای این است که اگر بر غیر آن ظهور ظاهر گردد لعل هیچ نفسی از ثمرۀ وجود خود محتجب نگردد و الله یمن علی من یشاء من عباده انه کان ذا فضل عظیما