الباب السابع و العشر من الواحد السابع فی قرائة یوم…
الباب السابع و العشر من الواحد السابع فی قرائة یوم الجمعة هذه الآیة فی تلقاء الشمس ”انما البهاء من عند الله علی طلعتک یا ایتها الشمس الطالعة فاشهدی علی ما قد شهد الله علی نفسه انه لا اله الا هو العزیز المحبوب“.
بدانکه خداوند عالم یوم جمعه را خلق فرموده از برای طهارت و لطافت و سکون عبد از آنچه که در ایام سته متحمل بوده و هر عملی که در شب و روز جمعه کرده شود ثواب مثل ایام هفته باو داده میشود
و از آنجائی که هر شیئ روح آن متعلق بانسان است و شهادت هر شیئ شهادت انسان است از این جهت امر شده که در روز جمعه در مقابل شمس آن را شاهد گیرند بر آیه که مدل است بر توحید آن خدا را و ایمان آن بنقطۀ بیان و آنچه در او نازل شده لعل در یوم قیامت در بین یدی شمس حقیقت این گونه ناطق گردد و شهادت دهد بر وحدانیت خداوند در نزد او و بر حقیت هر کس که متبع او است که این است ثمرۀ این امر اگر کسی تواند درک نمود
و الا شبهه نیست که بعد از ظهور امر هر نفسی در یوم جمعه خواهد گفت ولی یوم قیامت محو میگردد اگر نگوید بین یدی الله و فرض است بر کل ادای همین کلمۀ در یوم ظهور بین یدی ”من یظهره الله“ در هر یوم جمعه هر کس که در نزد او حاضر باشد تا آنکه اذن دهد بر آنچه رضای او است در آن ظهور یفعل ما یشاء و یحکم ما یرید لا یسئل عما یفعل و کل عن کل شیئ یسئلون.