الباب الثانی و العشر من الواحد الثامن فی احکام محل الضرب.
الباب الثانی و العشر من الواحد الثامن فی احکام محل الضرب.
ملخص این باب آنکه هر کس بوده باشد در آن ارض یا در حول آن بشصت و شش فرسخ اگر بگذرد از عمر آن بیست و نه سال بر او است که وارد شود در آن محل در هر سنه یکمرتبه و نوزده روز بر آن ارض باشد تخلیص نماید خود را و در آن محل پنج رکعت نماز امر شده وهر کس استطاعت ندارد در بیت خود چنین عمل میکند و عفو شده بر سکان غیر این حد و اگر نشده بود که میتوانست از امر الله منحرف گردد ببین فضل حق را و مشاهده کن حد خلق را
خدا دانا است که در این سبیل چقدرها صرف شود و آن روز یک نفر نبود که یک قدم از برای خدا بر دارد و همین قسم در ظهور مبتلا خواهید بود کل عمل میکنید ولی از مبدأ امر محتجب و کل از برای او ساجد هستید ولی از نفس او محتجب
و اگر بر احتجاب راضی میشدید این حدودات بر کل جاری نمیشد حال یکی محتجب میشود و کل خلق باو محدود بحدود الهی میگردند
و اگر در یوم ظهور ”من یظهره الله“ همت کنید بر ایمان بخدا که ایمان باو است و اطاعت او که اطاعت خدا است و محبت خدا که محبت او است و رضای او که رضای خدا است امری نازل نمیشود که کل تا یوم قیامت باون حکم کرده شوید این است قدرت الهی بر ما یشاء و مشیت قاهره او بر ما یرید لعل در یوم قیامت مراقب خود باشید که محتجبین این ظهور را رد نکرده و خود از آنها محتجب تر شوی مثل آنکه امروز محتجبین از رسول خدا را رد میکنید و خود محتجب تر شده اید
و لتتقن الله حق تقاته ان لا ترضن لاحد دون ما ترضن لانفسکم لعلکم یوم القیمة علی الله لا تحکمون.