أَنْ يا تَقِيُّ قَدْ فَسَّرْتَ ما فَسَّرْتَ فِيْما أَرَدْتَ فِيْ قِيامِكَ لَدى الْبابِ وَحُضُوْرِكَ فِيْ مَقاعِدِ الْعَظَمَةِ عَنْ يَمِيْنِ دَوْحَةِ الْبَقا فِيْما غَرَسْتَ عَلى شاطِئِ الْهُوِيَّةِ رَفْرَفِ الْعَمآءِ، وَتَمَّتْ كَلِماتُ رَبِّكَ فِيْ جَوِّ هذِهِ الإِشاراتِ وَحُدِّدَتْ مَعانِيْ نِعْمَةِ بارِئِكَ فِيْ باطِنِ هذِهِ الدَّلالاتِ، وَإِنَّكَ أَنْتَ فَاشْهَدْ لِنَفْسِكَ كَما شَهِدْتُ حِيْنَئِذٍ لَكَ بِأَنَّكَ أَطَعْتَ اللهَ فِيْ كُلِّ شَأْنٍ وَما عَصَيْتَهُ وَلَنْ تَعْصِيَهُ إِنْ شآءَ وَأَرادَ وَسَيَظْهَرُ عَلَيْكَ ما سُتِرَ فِيْ قَلْبِكَ وَيَنْزِلُ عَلَيْكَ ما قُدِّرَ لَكَ إِذْ بِيَدِهِ مَلَكُوتُ الْعِزَّةِ وَالْقُدْرَةِ وَإِنَّهُ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيْرٍ، يعنى گوشهٴ ميخانهٴ محبّت الهى آرامگاه منزل جان است زيرا كه جان رقيق لطيف جز در هواى جانان طير ننمايد و غير محفل دوست مقرّى نيابد، و شكر اين ساقى خمر بقا را بايد در جميع اوقات بتمام جان و روان قيام و اقدام نمود، و معنى اين شكر شكرى است كه گوشرا از استماع چنك و بربط ظاهرى پاك سازد تا از نواهاى قدس معنوى ادراك نمايد، و چشم را از ملاحظهٴ جمال ظاهرهٴ مكدّره منع نمايد تا از مشاهدهٴ جمال هويّه نصيب بر دارد، فرخنده گوشى كه از اين شاهباز هواى الهى شهناز ملكوتى را استماع فرمايد و از اين طلعت عراقى نواهاى عزّ حجازى بشنود تا همهٴ جسمش جان شود و تمام جسدش منزل و مقر جانان گردد، و لكن قسم بخدا نميشنود احدى و ادراك نمينمايد نفسى زيرا كه اين مزمار احديّه را مضرابى از جوهر روح بايد و اين چنك صمديّه را آهنك نور شايد نه اين نفوس بعيده كه هرگز از خمر قرب نه چشيدهاند و شراب وصال را از زلال چشمهٴ بيمثال ننوشيدهاند، جز هواى صرف خيالى ندارند و جز فناى بحت بقائى نيابند، مملوك نفس شده اند و از مالك الملوك باز مانده اند و عبد جسد گشتهاند و از مولى الموالى غافل و محجوب شده، و لكن اى تقىّ نسيم محبّت تو از اوراد صبحگاهى نيكوتر است و گناه تو از عذر خواهى محبوب تر، اراده شد كه جميع اين مراتب را شرحى ذكر شود و لكن قُضِيَ ما أَمْضى وَلِذا تَمَّ وَانْتَهى، چه اگر كُلُّ مَنْ عَلى الأَرْضِ از حجبات فارغ شوند همين صفحه جميعرا كفايت مينمايد و تمام معانى از جواهر روحانى در اين بحر الهى مستور شده، فخر عباديرا كه فائز بشوند باخذ لئآلى آن.