يا مَعْشَرَ الْعُلَمآءِ اتَّقُوا اللهَ ثُمَّ أَنْصِفُوا فِيْ أَمْرِ هذا الأُمِّيِّ الَّذِيْ شَهِدَتْ لَهُ كُتُبُ اللهِ الْمُهَيْمِنِ الْقَيُّوْمِ، لسان بيان در ملكوت عرفان ميفرمايد ای معشر علما بترسيد از خداوند يكتا، اينمظلوم با شما و امثال شما معاشر نبوده و كتب شما را نديده و در مجلس تدريس وارد نشده شهادت ميدهد بآنچه گفته شد كلاه او و زلف او و لباس او، آخر انصاف كجا رفته هيكل عدل در كجا آرميده چشم بگشائيد و بديدهٴ بصيرت نظر نمائيد و تفكّر كنيد شايد از انوار آفتاب بيان محروم نمانيد و از امواج بحر عرفان ممنوع نشويد، بعضی از امرا و آحاد ناس اعتراض نمودهاند كه اين مظلوم از علما و سادات نبوده، بگو ای اهل انصاف اگر فی الجمله تفكّر نمائيد صد هزار بار اينمقامرا اعظم شمريد و اكبر دانيد، قَدْ أَظْهَرَ اللهُ أَمْرَهُ مِنْ بَيْتٍ ما كانَ فِيْهِ ما عِنْدَ الْعُلَمآءِ وَالْفُقَهآءِ وَالْعُرَفآءِ وَالأُدَبآءِ، نَسَمَةُ اللهِ او را بيدار نمود وبندا امر فرمود فَلَمّا انْتَبَهَ قامَ وَنادَی الْكُلَّ إِلى اللهِ رَبِّ الْعالَمِيْنَ، اين بيان نظر بضعف اهل امكانست و الاّ امرش مقدّس از اذكار و منزّه از افكار يَشْهَدُ بِذلِكَ مَنْ عِنْدَهُ أُمُّ الْكِتابِ.