امانت

لوح رقم (36) امر و خلق – جلد 3

٣٦ - امانت

و نیز از حضرت بهاءاللّه در لوحی است قوله جلّ و علا : هو المشرق من افق البقاء انّا اظهرنا الامانَة علی هیکل الانسان و انّه ینادی بینَ الامکان و یقولُ کلّ الفضل لمَن تمسکَ بی و عمِل بما اُمر من لدی اللّه مالکِ‌الرّقاب انّ الّذینَ اَعرضوا عنّی لیسَ لهم نصیبٌ فی الکتاب یا اهلَ الارض اَسمعوُا ندائی و تمسّکوا بحبلی تاللّه به یرتفعُ امرُ اللّه فی ما سِواه و سلطانه علی الادیان قُومُوا عن رقود الهوی ثّم اشربوا رحیقَ الامانة من یدِ عطاء ربّکم العزیز الوهّاب کذلک نزّلنا الآیات و ارسلناها الی الّذی آمن باللّه مظهرِ الآیات .

و در لوح اشراقات است قوله تعزّز و تعالی : انّها بابُ الاطمینان لمن فی الامکان وآیةٌ العزّة من لدی الرّحمن مَن فاز بها فاز بکنوز الثّروة و الغناء امانت باب اعظم است از برای راحت و اطمینان خلق قوام هر امری از امور باو منوط بوده و هست عوالم عزّت و ثروت و رفعت بنور آن روشن و منیر . . . یا اهل البهاء انّها احسن طرازٍ لهیاکلکم و ابهی اکلیلٍ لرؤوسکم خذوها امراً من لدن آمرٍ خبیر .

و قوله الاعلی : انّا نوصیک و الذین آمنوا بما نطق به القلمُ الاعلی من لدی اللّه ربّ الارباب قل یا اصفیاءَ اللّه تمسّکوا بحبل الامانة و الوفاء و ما یرتفع به امرُ اللّه بینَ العباد . و قوله الاسنی : یا اولیائی فی البلاد نوصیکم مّرةً اُخری بعملٍ یتضوّع منه عرفُ التّقدیس و بالامانة الّتی جعلها اللهُ شمساً لافق سماءِ عدله و نوراً لبلاده انّه هو المهیمن علی ما کان و ما یکون .

و قوله الاحلی : یا احباءَ الرّحمن فی البلدان انّ المظلومَ یقسمُکم بمحبوب الامکان الّذی ینطقُ فی ملکوت البیان بان لا تختانوا فی اموال النّاس کونوا امناء اللّه فی دیاره و مشارق الصّدق فی بلاده و طوبی لمن سمِع نصحَ اللّه و کان من العاملین .

و قوله الاحلی : قل یا حزبَ اللّه زیّنوا هیاکَلکم بطرازِالامانة و الدّیانة ثمّ انصُروا ربّکم بجنود الاعمال و الاخلاقَ .

و قوله الاحلی : یا اولیاءَ الله فی دیاره و احبائَه فی بلاده یوصیکم المظلومُ بالامانة و الدیانة طوبی لمدینة فازت بانوار هما بهما یرتفعُ مقامُ الانسان و یفتح بابُ الاطمینان علی من فی الامکان طوبی لمن تمسّکَ بهما و عرف شأنهما و ویلٌ لمَن انکر مقامهما .

و قوله الابهی : کونوا امناء اللّه فی البلاد بحیثُ لو تمرّن علی مدائنِ الذّهبِ لن ترتّد ابصار کم الیها کذلک ینبغی لکم یا ملأ الموحدّین اَن انصروا ربّکم الرّحمن باموالکم لیجدنّ منکم روائح الحق عباد اللّه بین السّموات و الارضین .

و در کتاب اقدس است قوله الاعلی : ایّاکم اَنْ تدخلوا بیتاً عندَ فقدانِ صاحبِه الّا بعدَ اذنِه تمسّکوا بالمعروفِ فی کلِّ الاحوالِ و لا تکوننّ من الغافلینَ .

و قوله عز بیانه : جمیع بلایا و رزایا نظر به آن حمل شده که جمیع ناس بطراز اخلاق رحمانیه و صفات ملکوتیه مزیّن شوند و تا احبای الهی ازین کأس نیاشامند قادر بر اسقای دیگران نخواهند بود باید اول خود بنوشند و بعد بنوشانند لازال مقصود حق جلّ جلاله از ارسال رسل و تنزیل کتب و قوانین متقنه و شرایع متشرعه اموری چند بود و از جمله آن حفظ نفوس وحفظ حقوق نفوس بوده و این منوط به ظهور امانت است فیما بین ناس وصیّت کن احبای الهی را که به کمال امانت و دیانت و ما ذکر من قبل بین ناس رفتار نمایند هر نفسی که باین شرایط مزیّن است بحق منسوب و از حق محسوب و من دون آن ابداً مقبول نبوده و نیست . لذا کل باید از زلال این کأس بنوشند و از هوای نفس بالمرّة چشم بپوشند تا سبب هدایت شوند و السّلام علی من سمع نداءَ المظلوم و اجابه فی ما اُمر به .

و لوحی دیگر بادقان جناب محمود علیه بهاء الله : هو السّلطان فی ممالک البیان قد کنّا تفکرّ نا فی الارض و سمعنا حدیثَها و اخبارَها اذاً طلعتُ من غرفةٍ غرفاتِ الفردوسِ حوریةُ النوراء و سارتْ اِلی اَنْ قامتْ فی وسطِ الهواءِ و نادتْ باحسنِ الاصواتِ یا ملأَ الارضِ و السّموات انّی حوریةٌ سمیّتُ بالامانةِ فی الصّحیفةِ المرقومةِ المستورةِ قد کشفتُ عن وجهی باذنِ مالکی لتنظروُا حسنَ جمالی و جلالی و خَلقی و خُلقی و تشاهدوا عینی الکحیل و وجنّتی الحمرآء و غرّتی الغّراء و غدائری السّوداءِ اقسمکم یا ملأ الانشاءِ بمولَی الوری و سلطانِ الاخرةِ و الاولی باَنْ لا تحجبونی بحجباتِ الخیانةِ و الحرصِ و الهوی و لا تدعونیۭ بینَ ایدیها لَعمر اللّه انّ الخیانةَ من اعدائی و شانها الضغینة و البغضاء اسألُکم بالفردِ الاحدِ باَنْ لا تسلّطوا علیّ عدوّی الَالَدِ ان ارحمونی یا اهلَ الارضِ و لا تکونوا من الظّالمین کذلک انزلنا لک الٓایات و عرّفناک بالتّلویحِ ما وردَ علینا فی السّجنِ الاعظمِ لتکون من العارفین انّا نحمد اللّهَ بما وردَ علینا من البأساءِ فی سبیله المستقیم انّک اذا قرأتَ اللّوحَ و عرفتَ مافیه ذکّر احبّتی مِن قِبَلی و کبّرْ علی وجوهِهم من لدی المظلومِ الغریبِ .

و در لوحی دیگر قوله عظُم بلائُه : فاعلمْ ایّها المهاجرُ الی اللّهِ و المتوجّهُ الیه باَنْ وردَ علینا ما تکدّرُ به الملأُ الاعلی و ناحَ به روحُ القدس فی هذا المقامِ المنیعِ لَعمر اللّه قد اظلم افق الامانةِ و القدس قد اُخذ من بادیها و البیت من بانیها ان اعرفْ لحنَ القول لتکون من المطّلعین انّا اَمرنا الکلَّ بالامانةِ الکبری یشهدُ بذلک لسانی و قلمی و ارکانی و الّذین یطوفونَ حولی ثمّ هذا الکتاب المنیر من النّاس من نبذَها عن ورائِه و بذلک هتکتْ حرمةُ اللّه المتعالی العزیز المنیع .

و در لوحی دیگر قوله جلّ بیانه : انّا نذکُر لکَ الامانةَ و مقامَها عندَ اللّه ربِّک ربِّ العرشِ العظیم انّا قصد نا یوماً من الایامِ جزیرتَنا الخضراءِ و لمّا وردنا رأینا انهارَها جاریةً و اشجارَها ملتفّةً و کانتِ الشّمسُ تلعبُ فی خلالِ الاشجارِ اذاً توجّهنا الِی الیمینِ راینا ما لا یتحرکُ القلمُ علی ذکرِه و ذکر ما شهدتْ عینُ مولَی الوری فی ذاک المقامِ الالطفِ الاشرفِ المبارکِ الاعلی ثمّ اَقبلنا اِلی الیسارِ شاهدْ نا طلعةً من طلعاتِ الفردوسِ الاعلی قائمةً علی عمودٍ من النّور و نادتْ باعلیَ النّداءِ یا ملأ الارضِ و السّماءِ اُنظروُا جمالی و نوری و ظهوری و اشراقی تاللّه الحقّ اَناَ الامانةُ ظهورُها و حسنُها و اجرُ لِمَن تمسّکَ بها و عرفَ شأنَها و مقامَها و تشبّثَ بذیلِها اَناَ الزّینةُ الکبری لاهلِ البهاءِ و طرازُ العزّ لِمَن فی ملکوت الانشاء و اَناَ السّببُ الاعظمِ لِثروةِ العالَمِ و افقُ الاطمینانِ لاهلِ الامکان .

و از حضرت عبدالبهاء در خطابی است . قوله البلیغ : اگر نفسی به جمیع اعمال خیریّه قائم ولی در امانت و دیانت قاصر اعمال خیریه مانند سپند گردد و آن قصور آتش جانسوز ولی اگر در جمیع قاصر لکن به امانت و دیانت قائم عاقبت نواقص اکمال شود و زخم التیام یابد و درد درمان شود مقصود آن است که امانت عند الحق اساس دین الهی است و بنیاد جمیع فضائل و مناقب است اگر نفسی از آن محروم از جمیع شؤون محروم با وجود قصور در امانت چه ثمری و چه اثری و چه نتیجه و چه فائده عبدالبهاء کل احباء را نصیحت مینماید بلکه عجز و زاری میکند که حرمت امر اللّه را محافظه نمائید و عزت نفوس را محافظه کنید تا اهل بهاء در بین کلّ ملل مشهور و معروف به امانت و دیانت گردند و خدمتی الیوم اعظم ازین نه و خلاف آن تیشه بر ریشه امر اللّه است نعوذ باللّه من هذا الذّنب العظیم اسألُ اللّهَ باَنْ یحفظَ احبائَه مِن هذا الظّلمِ المبین .

و قوله الاکید : در خصوص معاملات احباء با یکدیگر مرقوم نموده بودید این مسأله اهمّ امور است و این قضیّه را باید نهایت اهتمام داد یاران الهی باید با یکدیگر در نهایت امانت و دیانت معامله نمایند و هر کس درین خصوص قصور کند از نصایح جمالمبارک و از وصایای الهی رو گردان است اگر انسان در خانۀ خود با متعلّقان و یاران در نهایت امانت و دیانت معامله ننماید با بیگانگان هر چه به امانت و راستی معامله کند بی‌ثمر و نتیجه ماند اول باید معاملات داخلیّه را منتظم کرد بعد به خارج پرداخت نه اینکه گفت آشنایانرا اهتمام نباید و ایشانرا در امانت با یکدیگر چندان اهمیتی لازم نه ولی باید با بیگانگان درست رفتار کرد این اوهام است وسبب خسران و زیان طوبی لنفسٍ اَشرقتْ بنورِ الامانةِ بینَ العمومِ و کانتْ آیة الکمال بینَ الجمهور .