اخلاص در ایمان و عمل و احتراز از ریا

لوح رقم (113) امر و خلق – جلد 3

١١٣ - اخلاص در ایمان و عمل و احتراز از ریا

و نیز در کلمات مکنونه است قوله الاعلی : ای پسران آدم کلمۀ طیّبه و اعمال طاهرۀ مقدّسه بسماء عزّ احدیّه صعود نماید جهد کنید تا اعمال از غبار ریا و کدورت نفس و هوی پاک شود و بساحت عزّ قبول در آید چه که عنقریب صرّافان وجود در پیشگاه حضورمعبود جز تقوای خالص نپذیرند و غیر عمل پاک قبول ننمایند این است آفتاب حکمت و معانی که از افق فم مشیّت ربّانی اشراق فرمود طوبی للمقبلین .

و در کتاب اقدس است قوله جلّ و علا : لا تجعلوُا الاعمالَ شَرَکَ الآمالِ و لا تحرِموُا انفسَکم عن هذا المآلِ الّذی کان امل المقرّبین فی ازل الازال ... لیسَ لاحدٍ اَنْ یحرّکَ لسانَه امامَ النّاسِ اِذْ یمشیۭ فی الطّرقِ و الاسواقِ بلْ ینبغی لِمَن ارادَ الذّکرَ اَنْ یذکرَ فی مقامٍ بُنِیَ لذکرِ اللّه او فی بیتِه هذا اقربُ بالخلوصِ و التّقوی کذلک اشرقَ الحکمُ من افقِ البیانِ طوبی للعاملین .

و در لوحی است قوله جلّ و عزّ : امروز هر کلمه که للّه بآن تکلّم شود و یا عملی لوجه اللّه ظاهر گردد هر یک بمثابۀ شمس است ما بین اعمال عالم و لدی العرش از سیّد اعمال محسوب و از قلم اعلی مسطور .

و در رساله مدنیّه از حضرت عبدالبهاء است قوله الجلیل : اسّ اساس دیانت خلوص است یعنی شخص متدیّن باید که از جمیع اعراض شخصیّۀ خود گذشته بایّ وجهٍ کان در خیریّت جمهور بکوشد و ممکن نیست که نفوسی از منافع ذاتیّۀ خود چشم پوشند و خیر خود را فدای خیر عموم نمایند الّا به تدیّن حقیقی چه که در طینت انسانیّه محبّت ذاتیّۀ خود مخمّر ز ممکن نیست بدون امیدواری اجر جزیل و ثواب جمیل از فوائد موقّنۀ جسمانیّۀ خود بگذرد ولکن شخص موقن باللّه و مؤمن به آیات او چون موعود و متیقّن مثوبات کلیّه اخرویّه است و جمیع نعم دنیویّه در مقابل عزّت و سعادت درجات اخرویّه کانْ لَمْ یکنْ انگاشته گردد لهذا راحت و منافع خود را ابتغاءً لوجه اللّه ترک نموده در نفع عموم دل وجان را رایگان مبذول دارد .