لوح استنطاق

لوح استنطاق – حضرت بهاءالله، مائده آسمانى، جلد ٤، صفحه ٢٢٠ - ٢٦٠

﴿ بسم ربنا الأمنع الأقدس الأعز الأبهی ﴾

سبحانک یا من بک حقق الذات في الذات و تردّی کینونة القدم برداء الأسماء و الصفات من اسمک الطاهر ظهرت الظهورات من اول الذي لا اول له و باسمک الباطن استبطنت البطونات في غیب الغیب بحیث ما ظهر من قدم القدم و لن یظهر إلی آخر الذي لا آخر له بطلوع شمس جمالک الأبهی طلع نیّر العلاء من أفق البَداء مبشّرا لمن في لاهوت العماء و ملأ البقاء و أهل عوالم الذي لا یذکر بقلم الإنشاء و لا یدرکها حقایق أولي النُّهی ثم من في ناسوت الأبهی بأن هذا الجمال الأبهی و الطلعة الأسنی قد ظهر بما هو مقدّس من ذکري و إشارتي و عرفاني و دلالتي و تقدیسي و تسبیحي و تنریهي و تمجیدي و توحیدي و تفریدي إیّاه و ما هو في جوهر جوهري و ساذج ساذجي لدی ذکره و بهائه إِذًا یا من خلقتم في البیان بآیاتي لعرفانه لا تحتجبوا عن الذي کان البیان کله کحلقة خاتم في إصبع إرادته و ورقة لرضوان أمره فسبحانک یا من لن یقدر أن یشیر بذکرک ذکر الأعظم و لن یقدر أن یجري علی ثنائک قلم القدم فکیف یقدر و یستطیع أن یجترح بذکرک هذا الفاني الذي یکون أحقر الخدام لدی باب فضلک الذي فتح علی الأمم إلا برشح من أبحر جودک الذي تموّج علی کل الموجودات و طفح من طمطام عنایتک التي تلجلجت علی من في ملکوت الأوّلیّات و الآخریّات حیث فتحت ألسن کل الأشیاء بأبدع الأذکار بثناء نفسک المختار و ارتفع النداء من قلب صخرة الصّمّاء في قعر البحار و ما في علی الأطوار بأنک أنت الله رب ما یری و ما لا یری إِذًا یا إلهي أسئلک بهذه العنایة التي أحاطت کل الأشیاء و هذه الرحمة التي سبقت من في الإنشاء بأن ترسل حینئذ علی هذا الفاني نسمة من نسمات جود وهّابیّتک و نفحة من نفحات بدعک التي بها اهتزّت عظام الرمیمة و قامت أجساد المیّتة بأنک أنت الباقي الدائم القدیم الأقوم بها علی ثناء أحبّتک و اذکر الذین جعلتهم أنوار الهدایة بین خلقک و مشاعل التوحید بین عبادک و بریتک و أنطق بما تؤیدني و تلهمني من عندک لأني لا أعلم شیئا و إنک أنت العلیم الخبیر و أنت تعلم یا إلهي أن حبّي إیّاهم و ذکري لدیهم یکون خالصا لوجهک و مطهّرا عن مشاهدة غیرک إني أحب یا إلهي أنهم یطّلعون بمواقع الأمور في أیامک حق الاطلاع و یعرفون ما هو المستور عنهم حق العرفان لیبقی بذلک کینوناتهم و حقایقهم و أرواحهم و أمثالهم في کل عالم من عوالمک عارفا بحقک و مطّلعا بما ظهر من عندک و ما أردت لهم في سرادق عنایتک و فضلک لأنهم یا إلهي لو یطّلعون بکل الأمور و یحتجبون عن شيء احتجبوا بقدر ذلک عن منظرک الأکبر و ما توجهوا إلیک بتمام البصر و هذا لم یکن إلا بتقدیسه عن کل ما خلقت و تخلق و طهّرت أو تطهّر حیث نطق بذلک لسانک الحق المبین لو یکون البصر علی کبر السموات و الأرض و یتوجّه بطرف طرفه أقل مما تحصي إلی جهت أخری لمن یقدر أن ینظر إلی هذا المنظر الأعلی علی ما ینبغي له من حق النظر

تعالی تعالی أمرک یا إلهي و تباها تباها ظهورک یا محبوبي قد صعب علی هذا العبد فوق کل صعوته بأن تحتجب أحد في مثل تلک الأیام التي ما رأت عیون الإبداع شبهها و لا أبصر من في الاختراع مثلها حیث طهّرت فیها بصرف جمالک و کافور طلعتک و ساذج محبوبیتک و أحاطت السموات و الأرض ظهورات عنایتک و بروزات ألطافک بحیث طلع کل أمر مکنون و کنز مخزون و رمز مصون و أشرقت شمس المعاني عن أفق سماء التبیان و تجلّت بظهورات أسمائک الحسنی و صفاتک العلیا علی من في الإمکان و الأکوان و الذین یریدون أن یدخلوا هذا البساط الممتنع المنیع و هذا المقر المتعالي الرفیع ینبغي لهم أن تکون قلوبهم مقدسة عن ذکر إشارات القبل و کلمات التي أسسّوها أولي الجهل الذین اشتهرت أنفسهم بالعلم و الفضل

لک الحمد یا إلهي بما جعلت للواردین في هذا البساط الأرفع الأعلی مقاما لا تناله طیور أفئدة أهل البقاء و لا حقایق من في الإنشاء کما نطق به مظهر وحیک و مطلع إلهامک و نقطة مشیتک نطفة سنة ذلک الظهور تکون أقوی عن کل البیان و کذلک نزل في قیّوم الکتب و ألواح أخری في ذکر هذا المقام الأعلی علی شأن تتحیّر منه عقول أولي الألباب فما أعلی علوّ هذا الخلق الذي خلقتهم من ساذج أمرک و أنشأتهم من جوهر فطرتک إذا یا إلهي کیف یلیق أن یکون هذا الخلق البدیع و هذا الصنع الأرفع الرفیع إني أکون متحیّرا یا إلهي من وقر بعض الآذان و غطاء الأبصار و عشاوة بعض القلوب بحیث من ندائک اهتزّت الأعراش و انفطرت السموات و خرقت حجبات اللانهایات و اندکّت جبال حقایق الممکنات بتجلي من إشراقات أنوار وجهک مع کل ذلک ما انتسبه بعض عبادک و بریتک مع أنک تنادي في کل الأحیان بأعلی النداء فوق رؤسهم و بکل الأنوار تکون قائما تلقاء عیونهم قد أخرجت لهم من جیب الإرادة ید المشیة و تقول بسلطان القوة و العظمة فها هذه ید اقتداري التي بسطتها علی لاهوت عظمتي و جبروت قدرتي و ملکوت سلطنتي و ممالک قدمي و أقالیم أمري و أطویت کلها و ما قدّرت بإحاطة علمي فیها في یدي إنها بیضاء من أنوار وجهي و شعاع من ضیاء طلعتي و متلألئا من أنوار جبیني قد أعطي بفضلي و کرمي لمن یدخل في ملکوتي و جبروتي و هم یذکرون عند تموّجات أبحر النور روات أولي الظلمة و الغرور

فیا إلهي قد خجل کل الوجود من أذکارهم و هم لا یخجلون و یستحي کل الممکنات من أقوالهم و هم لا یستحیون هل الذي انتبه من ندائک و قام بروح أمرک و حي من نفس رحمانیتک و شرب عن کأس عنایتک یجري لسانه بذکر الموهومات التي کانت في ألسن الغافلین من بریتک و الجاهلین من خلقک لا و جمالک المختار إلا الذي جعلت له السمع آیة العذاب من عندک و البصر حفرة السقر في وجهه بأمرک فیا إلهي قد اجترحت بتلک الأذکار بین یدي سلطان عظمتک و لن إنک تعلم بأن النار تلتهب من شعراتي بما اسمع أقوال الذین ما اطّلعوا بأسرار أمرک و خفیات ما في علمک و ترکوا مقامات العالیة و اقتنعوا بمراتب الدانیة کأنهم نسوا ما نزل من جبروت أمرک قلت و قولک الحق یابن منظر الأعلی قدرت لک من شجر الأبهی فواکه الأصفی کیف أعرضت عنها و رضیت بالذي هو أدنی فارجع إلی ما هو خیر لک في الأفق الأعلی و أری بعض منهم یا إلهي احتجبوا بقول من الکتاب بعد الذي إنه نزل بالتصریح من غیر التلویح بأن کل البیان لا یعادل بکلمة من عنده کل ما ذکر من الحجة و البرهان ثم الدلیل و الآیات و البیّنات و العلامات لم یکن إلا لهذا الظهور الأعظم الأعظم بحیث ما ذُکرت فیه کلمة و ما وُجد فیه شيء و ما نطق بحرف إلا و یکون آیة لأمرک و برهانا لسلطنتک کما تکلّم به لسان المشیة من عندک کل ما خلق و یخلق یکون آیة له خلق بقوله من عنده لیکون حجته لنفسه یوم ظهوره بل جعل یا إلهي کل البیان معلّقا بإذنک و قبولک قال و قوله الحق لو تغفرن البیان و من فیه لا ینقص عن ملک من شيء و إن لا تقبلن البیان و من فیه لا یزید في ملکک من شيء بل إن تقبل ذلک تدخل تلک الأفئدة المُتیّمة في ظل ظلال محبتک و إن ترده یفنی کأنه لم یکن له ذکر من قبل إذا أسئلک یا مالک الوجود و ملیک الغیب و الشهود بأن تؤیّد الکل علی التوجه إلی أفق فضلک و إفضالک مقدسا من إشارات القبل و البعد و تعرّفهم ما نزلته في کتابک لتمسکوا بجوهر ما فیه لأن هذا مقصودک فیما نزل بالحق و محبوبک فیما أنزلته في کتبک و ألواحک إنک أنت المقتدر المهیمن المتعالي العزیز الحکیم.

ای اله ابدی تو شاهد و آگاهی که این عبد در جمیع احیان و اوان جز طالب رضای تو نبوده و انشاءالله بعنایت تو نخواهد بود همیشه اوقات چشم این عبد بمنظر اکبر بوده و قلب بمصدر امر متوجه و آنچه دیده و عارف بآن شده خالصا لوجهک خدمت دوستان تو معروض داشته که شاید نفوس قابله از کوثر حیوان که در ایام ظهور از اصبع فضل و احسان جاری شده بیاشامند و بمطلع امر و مشرق وحی توجه نمایند و چندی بود که این عبد صمت را بر نطق اختیار نموده تا آنکه در این ایام مشاهده شد که غبره تیره ظلمانیه از شطر نفوس غافله در حرکت آمده و بیم آن رفت که بعضی از ابصار ضعیفه را تیره نماید لذا این عبد متوکلا علیک و منقطعا عما سواک بر خود لازم شمرده که بعضی از امور واقعه را خدمت احبای تو که بر بساط استقامت آرمیده اند و از رحیق عنایت نوشیده اند معروض دارد که شاید ضعفا را ازظلمت هواهای نفسانیه و شبهات انفس شیطانیه حفظ فرماید قسم بعظمت تو ای پروردگار که در این وقت جمیع اعضاء مرتعش و ارکان متزلزل این عبد کجا قابل آنست که کلماتش مقبول آید و یا بیانش مذکور شود نیست بحت چگونه علم هستی برافرازد و عدم صرف کجا تلقا ظهور قدم اظهار وجود نماید که عرض همین مطالب اظهار وجود است و آن از اعظم خطیئات محسوب ولکن چون لاجل تقرب عباد بشاطی قرب و لقا و اقبال نفوس بقبله من فی الارض و السما عرض میشود لذا از بحر غفران طلب عفو مینمایم مع انکه این عبد بیقین میداند که تو لم یزل از اذکار و عرفان و اقبال ناس غنی بوده و هستی لا ینفعک اقبالهم و لا یضرک اعراضهم هیچ وصفی بساحت اقدست نرسد و هیچ ذکری ببساط احدیتت در نیاید بلکه ذکر احدیت در ساحت اقدست ذنب صرف است و غفلت محض چه شرافت او بنسبتها الیک بوده ولا ینسبتک الیها لو تطردها باسرها من یقدر ان یمنعک فی ذلک و لو ترفعها کما رفعتها من یقدر ان یعترض علی فعلک انک انت المحمود فی کل ما اردت و ترید و فی کل ما قلت و تقول و فی کل ما اظهرت و تظهر فو عزتک یا الهی لا احب ان اختار لنفسی الا ما اخترته لی ولا ارید ان اتکلم الا بما امرتنی به یکون طرف کینونتی ناظرا الی افق اوامرک و مشرق احکامک لو تطوی بساط الا ذکار المنبسطه المنتشره فی الارض لاقول انت الحاکم فی امرک ولو تامرنی بماینکره من فی الملک لاقول انت المطاع فی حکمک اسئلک الهم بان تجعلنی من الذین لم یتکلموا الا باذنک و لم یتحرکوا الا بارادتک انک انت المقتدر المتعالی المهیمن القیوم " عرض میشود حین ورود جمال قدم در سجن عکا چندی امر بسیار شدید بود و تفصیل آن در همان ایام خدمت بعضی از دوستان عرض شد تکرارآن لازم نیست جمیع در کمال عسر و مشقت بودند تا آنکه یومی از ایام لوحی از مصدر امر نازل و این عبد تلقاء وجه تحریر مینمود آیه از سماء مشیت نازل و این سجن را بسجن اعظم موسوم فرمودند این عبد گمان نمود که نظر باین شداید وارده است که باین اسم موسوم شده تا آنکه یومی از ایام آیاتی نازل مضمون آن اینست که میفرمایند تفکر نمائید بچه سبب این سجن را باعظم نامیدیم این بیان که از مطلع وحی رحمن ظاهر شد این عبد خود را بسیار مضطرب و متزلزل مشاهده نمود ولکن متوکلا علی الله ساکن بودم و بهیچوجه بر سئوال جسارت ننمودم تا آنکه روزی ذکر محبت و اقبال یکی از اهل این مدینه تلقاء عرش عرض شد لوحی مخصوص او از سماء احدیت نازل در آن لوح مفصلا" امورات حادثه این ارض را ذکر فرمودند و آن لوح حال موجود است بعد از تنزیل آن لوح این عبد دانست که سبب اعظمیت این سجن بلایای کلیه است که بر جمال احدیه وارد میشود تا آنکه یومی از ایام یکی از همراهان با بعضی از اصحاب بنزاع و جدال برخاست مع آنکه خود او خاطی و ظالم بود عریضه بساحت اقدس معروض داشت ودر آن عریضه اظهار مظلومیت خود نمود در جواب او لوحی بلسان پارسی از سحاب حزن سبحانی نازل و صورت آن اینست:

" هو الله عاشق را نزد معشوق اظهار هستی و خودبینی جایز نه اگر خطوة از این سبیل تجاوز نماید از عشاق محسوب نه . نکند عشق نفس زنده قبول نکند باز موش مرده شکار بلی بعضی از عاشقان اظهار صدمات و شداید خودر را در پیشگاه محبوب امکان نموده اند و مقصود از آن اشتغال با محبوب و اصغای حضرت مقصود بوده نه ذکرنفس و هوی حال قاصدی از اعلی مقاصد عز مقصود نازل و بکلماتی ناطق است بفهمید که میگوید و چه میگوید تالله لو عرفتم و علمتم ماوراء ستر الکبریاء من اسرار ربکم العلی الاعلی لفدیتم انفسکم حبا لله مالک الاسماء باری قاصد معهود حکایتی ذکر نموده که وقتی در طور اشراق بودیم و محبوب آفاق بقصد جبل ها بیرون تشریف بردند و بعجز تمام از مدعیان محبت رجا فرمودند که این سفر و هجرت اگر چه بظاهر سهل و آسانست ولکن در باطن شدید و باب امتحان و اگر بصورت بسلطنت و اقتدار مشهود ولکن در معنی محنت و اضطرار لا یحصی مکنون عرض خود مبرید و زحمت بر خود مدهید و بگذارید تا بنفس خود هجرت نمایم آنچه کلمات محبت آمیز و شفقت انگیز بود تلویحا" و تصریحا فرمودند مفید نیفتاد این بنده و جمعی بادعای آنکه زادی بجز رضای دوست نخواهیم و مقصودی جزوجه محبوب نداریم بگمان خود معتکف و از نصح و یقین دوست غافل عزم سفر نمودیم و با طلعت محبوب همسفر و هم مسیر گشتیم قدریکه بادیه پیمودیم نار حب مخمود و جمال شوق محجوب تا آنکه از اینمقام تجاوز نمودیم حسنات را سیئات مشاهده نمودیم و سیئات را عین حسنات شمردیم تا آنکه وارد جزیره خضراء شدیم فلک الهی در آن ارض روحانی بر جودی امر مستوی گشت و بعد بمراکب هوی در بیدای ظنون و اوهام در صبح و شام سایر بودیم گاهی مجتمع و گاهی متفرق و گاهی بحب و گاهی بغفلت ایام و لیالی بسر میبردیم و سلسبیل بیان در کل احیان از کوثر فم رحمن جاری ولکن عطش مفقود و انوار وجه از افق اجلال مشرق و لکن اقبال غیر موجود هر روز بر وهم و گمان افزودیم و از توجه بحق کاستیم و باین احوال غیر مرضیه و شئونات غیر لایقه چنان در غمرات غفلت و هوی غرق شدیم که از احوال خود هم غفلت نمودیم و در جمیع احوال طلعت محبوب را با کمال شفقت و ملاطفت ملاحظه مینمودیم بعضی از ما متحیر که اگر احاطه علمیه الهیه موجود چگونه میشود با این افعال ردیه مقبول شویم و بالاخره حق را غافل و خود راعاقل و عالم شمردیم غافل از آنکه رحمت کبری مانع است از هتک استار و اگر خدمتی نمودیم اتبعناه بالمن و الاذی و بعد ازآن ارض اراده هجرت فرمودند و مجددا" کل را از حضور منع نمودند مستشعر نشدیم و متنبه نگشتیم که علت منع چیست و سبب چه مرة اخری هجرت نمودیم و با حضرت مقصود بادیه ها پیمودیم تا آنکه وارد بارض اخری شدیم و با دوست در یک محل آرمیدیم و سرا بهوای نفس مشغول گشتیم تا آنکه آتش هوی غلبه نمود و از منظر ابهی ممنوع شدیم و از کثرت لقا قدر وصال از نظر افتاد و پرده حیا از هم درید و حال محبوب را در محلی حبس نموده ایم و در کل حین از سهام ظنون و رماح اوهام بقدر وسع و قوه بر او دریغ نمیداریم چه که محبوس و مسجون و فریدش یافته ایم غفلت بمقامی رسیده محلی را که جمیع اهل ملا اعلی باو ناظرند و از او مستمد در آن محل مبارک جهرة با قبح کلمات ناطقیم و باضل اعمال و اخسر آن عامل فتبا لنا ما اثرت فینا کلمات الله و مع ذالک متنبه نشدیم و اقلا اگر وفا ننمودیم جفا ننمائیم نه شبی بذکری ذاکر و نه بتوجهی مشغول حکایت کنند که فضیل خراسانی کان من اشقی العباد و یقطع الطریق انه عشق جاریة و اتاه الیلة فصعد الجدار اذا سمع احدا یقرء هذا الایه الم یان للذین آمنوا ان تخشع قلوبهم لذکر الله و اثر فی قلبه فقال بلی یا ربی ان و حان فرجع و تاب و قصد بیت الله الحرام و اقام فیه ثلثین سنة الی ان صعد روحه الی افق الاعلی عجب است که کلمة الله را از لسان یکی از عباد شنید و چنان موثر افتاد که در یک آن از حضیض امکان بافق رحمن راجع شد و این عباد در لیالی و ایام متتابعا" متوالیا" نغمات نفس رحمانی را از لسان قدرت و عظمت استماع نمودیم و اینقدر تاثیر ننموده که اقلا" بقبح افعال و اعمال و ظنون و اوهام خود مطلع شویم حکایت که باینمقام رسید فلک بیان برجودی لسان منصعق و مدهوش و قلم از بنان منقطع و بیهوش لن یصیبنا إلّا ما کتب الله لنا نسئل الله بأن یفتح أبصارنا و یعرّفنا أنفسنا و أعمالنا ان لم نوفی علی معرفة نفسه سبحانه نوفّق علی معرفة أنفسنا الغافلة و یکشف عن وجوهنا حجبات المانعة لنراه مشرقا عن أفق الفضل و العنایة و ینقطع عمن فی الإمکان و الأکوان و نتوجّه إلیه بکلّنا إنه هو ربنا الرحمن و نسئله بأن یوفّقنا علی التوبة والانابه فی کل صباح و مساء و یحفظ مشرق إشراق أنوار وجهه عن رماح أحبائه لأنه ما أراد معینا سواه و إنه مبدئه و مثواه و یقول لا إله إلّا الله " انتهی

اگر چه بعموم نازل شده ولکن فرمودند مخصوص است بنفوس معرضه که حال در ظاهر ادعای حب مینمایند و بعدا مافی سرهم ظاهر خواهد شد و از برای عده از احبا قرائت شد و از خود او مستور بود جمیع ناس دانسته و میدانند که بعضی از مدعیان محبت رحمانیه در عراق و مدن اخری باعمال ناشایسته مشغول بودند ولکن رحمت رحمانیه مانع از خرق حجاب و کشف اعمال بود چنانچه آن نفس ظالم در ایام توقف عراق سرا بشرب خمر و بعضی از اعمال دیگر مشغول بوده در اواخر ایام عراق گاهی از سر به جهر تجاوز مینمود و معذالک طائفین حول ستر مینمودند مع آنکه متصلا از مطلع آیات الهیه کلمات نصحیه نازل بود چنانچه در اکثری از الواح منزله مذکوراست و اعمال و افعال بعضی از اهل بیان در اول امر بر احدی پوشیده نبوده و نیست ولکن همچه میدانستند که این امور مقبول است و از جانب حق تعالی شانه ماذونند مع آنکه بساط اوامر حق مقدس از اعمال ردیه غیر مرضیه بوده و ساحت اقدسش منزه از شئونات مکرهه نالایقه و نفسه الحق که در سنین توقف عراق و ایام هجرت لیلا" و نهارا" از سما" اراده آیات واضحه صریحه در نهی عباد از غیر ما حکم به الله نازل و باطراف ارسال میشد تا انکه الحمدالله بعضی از عباد بما اراده الله عارف شدند و عامل گشتند و نفحه تقدیس و تنزیه امریه الهیه مابین بریه مرور نمود نظر بعدم اطلاع ناس از اوامر الهیه تفضلا لهم از لسان احدیه این کلمه استماع شد عفا الله عما سلف نسئل الله ان یوفقهم علی التقدیس و التنزیه و العمل بما امروا به من لدن علیم خبیر.

باری نفس ظالم و رضا قلی لازال سرا باعمال شنیعه مشغول بودند و این عبد بکرات هر دو را نصیحت مینمود چه در عراق و چه در ارض سر و چه در سجن اعظم که شاید متنبه شوند و از خواب غفلت متنبه گردند ابدا" تاثیری ننمود ما تاثرت فیهما کلمات النصحیه و بیانات الشافیه المعلنه تا آنکه رضا قلی با بعضی از نصاری جهرة بشرب و اعمال شنیعه مشغول گشت لذا اطرده الله بسلطانه و با خبیثین هم یعنی سید محمد و آقا جان متصل شد چندی از میان گذشت یومی عریضه بساحت اقدس فرستاد مشعر بتوبه از خطیئات ماقبل و همچنین چند یوم بعد عریضه اخری ولکن چون بکرات توبه نموده و نقض عهد و میثاق الله از او ظاهر لذا عرایض مقبول نیفتاد و بعضی اعمال از او ظاهر که شبه و مثل نداشته و سبب تضییع امرالله بین عباد گشته این عبد فانی دوست نداشته که ذکر نماید شاید که ملائکه ناشرات اعمال آن حبیث مردود را در ارض انتشار دهند أَلَا لعنة الله علی القوم الظالمین و در اتصال آن حبیث و خبیثین اشتعلت نار الفتنة و البغضا" علی شان لا یحصیه ا لقلم و البیان ولکن الرحمن اخمد ها و اطفا" ها انه لهو المقتدر القدیر هر ذی بصر از طرد جمال قدم آن نفوس را عرف قمیص تقدیس و تنزیه استنشاق مینماید چه که اعمال رضا قلی و آقاجان خبیث و ذنبه نزد کل واضح و مشهود است نسئل لله بان یفتح عیون الناس و یعرفهم من اعماله و احکامه جل وعز ماتدل علی تقدیس ذاته تنزیه نفسه و ساذج امره اگر چه اکثری از ناس نائمند ولکن بعضی از انفس زکیه و ابصر حدیده بعنایت رحمانیه موجود انهم یمیزون الحق عن الباطل و یعرفون من عرف کل امر ما تطمئن به قلوبهم و نفوسهم الا انهم عباد مکرمون.

باری امر بمقامی رسید که جمال قدم دربیت عاکف و امر بسد باب از کل فرمودند و بهیچوجه ملاقات از برای احدی ممکن نه و بر حسب ظاهر آنچه از مفتریات مشرکین و حیل مبغضین استماع مییشد ابدا" از مطلع اوامر الهیه امری ظاهر نه تا آنکه یومی از ایام در شهر رجب او شعبان مکتوبی از جناب آقا سید ۱۱۰ قبل اکبر ابن اخ جناب آقایی اسم الله م علیه من کل بهاء ابها لدی العرش حاضر بعد از عرض ما فی المکتوب لدی الوجه جواب لوح امنع اقدس الذی جعله الله رحمة للمخلصین و نقمة اللمشرکین از مطلع بیان رحمن نازل بعد از تنزیل آن لوح مبارک افق این ارض تغییر نموده و بحمرة تمام ظاهر و در هر یوم در ا زد یاد بود تا آنکه یومی از ایام آیات عنایت از مطلع رحمت نازل بعد از استماع آن این عبد مطمئن شد که الحمدالله غضب الهی مخصوص نفوس خبیثه بوده بعضی از آیات آن لوح مبارک در شوق و اشتیاق عشاق بوده و بعضی در قهر و اقتهار اهل نفاق و صورت آن لوح مبارک این است قوله جل کبریائه:

" ان یا اسمی مهدی قد حضر لدی الوجه ما انشائه این اخیک فی ثناء مولاه و عرفنامنه الشوق و الاشتیاق و نزلنا له ما یحدث به الشعف و الاحتراق فی حب الله مالک یوم التلاق طوبی لمن یقرء و یتفکّر فیما نزل من لدی الله المقتدر القدیر بسم الله الاقدم الاعظم قد احترق المخلصون من نار الفراق" الی آخره انتهی .

این عبد تا آن یوم از لسان عظمت آیات قهریه باین شان استماع ننموده لذا بسیار متفکر که چه واقع خواهد شد و چه امری از مطلع غیب ظاهر شود باری در هر یوم فساد و اعراض اشقیا در تزاید بوده تا آنکه رضا قلی یک بسته کبیر سواد نوشتجات که نزدش بود بعضی فقرات آنرا بفقرات کفر آمیز مخلوط نموده و بدست اکثری از اهل این بلد داده و چنان مذکور نمود که من از حضرات بودم و حال تائب شدم و مسلم گشتم او و آقا جان و سید محمد هر سه نزد ناس اظهار ندامت نموده و خود را از اهل اسلام قلم دادند و بقسمی این بلد منقلب شد که اکثر ناس جهرة بشتم و بغضا قیام نمودند و سید محمد خبیث چون مشاهده نمود که جمال قدم در بیت ساکن و باب بر حسب ظاهر مسدود و حضرت غصن اعظم هم از مابین اصحاب خارج فرصت غنیمت شمرده با بعضی از اصحاب بنای مراوده و دوستی گذاشتند و این عباد ساکن و صابر ابدا" در این امورامری از مصدر امر صادر نه متوکلا" علی الله در محل نشسته تا چه ظاهر شود و از سرادق غیب بعرصه ظهور چه جلوه نماید تا انکه در یوم اثنین ثانی عشر شهر ذی القعده ساعت یازده از روز غوغا برخاست مشاهده شد که پاشای بلد باجمیع عسکریه مع اسیاف مسلوله بیت را احاطه نمودند و همچنین کل اصحاب را اخذ نمودند و این عبد بتحریر آیات منزله مشغول بود و بقسمی مدینه در حرکت اضطراب مشاهده شد که فوق آن ممکن نه بغتة کل اهل بلد مع عساکر و ضباط بهیجان آمده و بقسمی نعره و ضوضا مرتفع که قلم از ذکر آن عاجز است در آن اثناء تلقاء وجه حاضر فرمودند لا تلتفت الی ضوضائهم بعد لسان مبارک بآیات ناطق و این عبد بتحریر آن مشغول که غصن اعظم بین یدی حاضر و معروض داشتند که بباب حکومت خواسته اند جمال قدم مع غصن اعظم تشریف بردند غصن اکبر و آقایی آقا میرزا محمد قلی و این عبد خواستیم همراه برویم منع فرمودند بعد از ساعتی آمدند غصن اکبر و این عبد را هم بردند بعد از ورود سرایه اهل حکومت مذکور نمودند که هفت نفر از اعجام رفته اند آقا جان و سید محمد و رضا قلی را کشته اند لله در من قال فی فتیة "من جنود القهر ما ترکت للرعد کراتهم صوتا و لا صیتا قوم اذا قوبلوا کانوا ملائکة حسنا و ان قوتلوا کانوا عفاریتا و جمیع ناس مضطرب و خائف مشاهده شدند و بشانی آثار قهر احاطه نمود که اکثری از اهل بلد و اهل حکومت در آن لیل از اکل و نوم ممنوع ماندند عجب در آنست مع آنکه جمال قدم در اشهر معدودات مع غضنین اعظمین سد باب نموده ابدا" با احدی از خارج و داخل معاشرت نمیفرمودند و خود سید محمد باطراف نوشته که جمیع اصحاب اعراض نمودند مع ذالک بعد از وقوع این امر خبیثه کاذبه علیها لعنة الله و لعنة اولیاء در مجلس حکومت رفته و ذکر نموده که جمال قدم امر فرموده اند که این نفوس را بقتل رسانیدند مع آنکه والله المهین القیوم که ابدا" بر حسب ظاهر از مقر امرصادر نشد و لا زال کل را از ارتکاب این امورات نهی میفرمودند و میفرمودند ان الکلب ینبح و الذئب یعوی ان اتر کوهما و لا تتعرضوا بهما و کونوا من الصابرین

باری یکی از احبای الهی تفصیل مجلس حکومت را از این عبد از دیار بعیده استفسار نمود این عبد آنچه در نظر بود خدمت ایشان معروض داشت و حال در این ورقه مکررا" ذکر میشود تا جمیع بریه از بیانات الهیه در آن لیله مستفیض شوند لیله اولی حین صلوة عشا بود که در مجلس پاشا تشریف بردند و در آن مجلس جمع کثیری مجتمع بوده و جمیع در کمال وحشت و اضطراب جمال قدم در صدر مجلس متکئا جالس ابدا" تکلم نفرمودندچه که اهل مجلس بشورا و مکالمه بین خود مشغول بودند و در آن مجلس جز حضرت غصن اعظم احدی را همراه نبودند بعد پاشا برخاسته معروض داشت که در محل دیگر تشریف ببرید چه که حال میخواهیم حضرات آخذین را استنطاق نمائیم لذا در محل دیگر که بمحبس اداره موسوم است تشریف بردند و در آن محبس غصنین اعظمین و آقایی آقا میرزا محمد قلی و آقا محمد علی اصفهانی و آقا محمد جواد و آقا محمد حسین ابن حاجی علی عسگر تلقا" وجه حاضر بودیم و بعضی از اهل سرایه از ضباط و غیره الی ساعت سابعه در آن محل تشریف داشتند و متصلا بآیات عظمت ناطق از جمله باین عبد فرمودند در نظرت هست آیانی که در لیله قبل نازل شده و بعد با علی البیان تلاوت فرمودند و آن آیات اینست:

"بسمه الباقی الدائم الغزیز العظیم قد ماج بحر البلا و احاطت الامواج فلک الله المهمین القیوم ان یا ملّاح لا تظطرب من الاریاح إن فالق الاصباح معک فی هذه الظلمة التی احاطت العالمین توکّل علی الله فی کل الاحوال و لا تخف من هبوب عواصف البغضاء أن استعذ بالله ربک المقتدر العلیم إنه یحفظ من یشاء بسلطان من عنده إنه لهو العلیم الحکیم فی بحبوحة الظلمة کان مشرقا بضیاء أحاط من فی السموات والارضین إنا فی تلک الحالة ندع البریة الی الله و لا یخوّفنا اجتماع الذینهم کفروا بالله إذ أتی بأمر بدیع قد سرق السارق ما نزل من لدی العرش و احضره لدی الذین یحکمون علی العباد کذالک فعل ذاک المشرک البعید قل مت بغیظک یا أیّها الجاهل هل تظن أنک تسبقنا لا و اسمی الذی به فاحت نفحات الروح علی کل صغیر و کبیر إنا بلّغنا الأمر بأیدی الذین أعرضوا إنه لا یضرّه مکر الماکرین إن الخنّاس حضر بکتابی بین الناس و ظن بذالک یهجمون علی مطلع الأمر و یحتقر به شأن الله فیما سواه کذالک سولت له نفسه و حقت علیه کلمة العذاب من لدن غالب محیط قل بذالک یرفع أمره و ینتشر آیاتة و یعلو هذا الذکر الذی به قدّر کل أمر حکیم یا لیت یجتمعون علینا العباد و یسفکون دمائنا فی هذاالسبیل المستقیم إنا فدینا ما عندنا فی سبیل الله یشهد بذالک ما أنا فیه من البلایا و عن ورائها قلم الذی به ثبت أمر الله العزیز الحکیم قل إنی أکون منتظرا یوم الذی فیه أری نفسی بین الاحزاب من جنود الظالمین تالله إذا یسمعون ما لا سمعوا من قبل و یرون ما لا رأت عیون الذینهم سبقو إنه لهو الحاکم علی ما أراد و إنه لهو القوی القدیر قل یا أیّها الذباب هل تقدر أن تطیر "مع الورقا فی هذا الهوا" الذی ما طارت فیه طیور العالمین کل ما یرد علینا إنه رحمة لنا یشهد بذالک کل موقن بصیر تنوح الذرّات لضرّنا و نحن فی فرح مبین قد أظهرنا السرور من أفق الأحزان إنه یفعل ما یشاء و یحکم ما یرید و در آن احوال ابدا" بمامورین اعتنا نفرمودنده وجه مبارک متوجه بحضرت غصن اعظم و غصن اکبر روحی لهما الفدا ء و بعضی احبا که در خدمت حاضر بودند بوده بعد بحربیان رحمن مواج از جمله فرمودند:

" قد اوحی الله تبارک و تعالی الی بعض أنبیائه فی بعض وحیه و عزّتی و جلالی لأقطعن رجاء کل مومل یومل غیری و لا کسونة ثوب المذلة بین الناس و لأبعدنّه عن فضلی و فرجی ائومل عبدی فی الشداید غیری و مفتاحها بیدی ما لی أری عبدی معرضا عنّی و قد أعطیته ما لم یسئلنی أفاسئل فلا أجود کلّا ألیس الجود و الکرم لی ألیس الدنیا و الآخرة بیدی و لو أن کل واحد من أهل السموات سئلنی مثل السموات و الأرض و أعطیته ما نقص ذالک من ملکی علی قدر جناح بعوضة " و امثال این بیانات که اکثری در نظر نیست متصلا " از کوثر فم رحمن جاری بوده قد تعاطت اقداح البیان من خمر ذکر ربک الرحمن آنچه بخاطر این عبد مانده معروض داشته چه عرض کنم که در آن لیله مبارکه آیات قدرت و عظمت و سلطنت چه قسم جاری و سایل و نازل بوده کان سلسبیل البیان بذل علی من فی الامکان و بحر الکرم ترشح علی الامم و سر المجلل بالسر تجلی علی من فی الغیب و الشهود و بسیار از بیانات ابدا" در نظر نمانده بعد در ساعت سابعه یکی از ضباط آمده جمال قدم و غصنین اعظمین و آقایی آقا میرزا محمد قلی را بردند در عریضه قبل عرض شده که جمال قدم و غصن اکبر را در محلی که جنب لیمان است و آقایی را در محل دیگر و حضرت غصن اعظم را در لیمان تحت حدید این عبد و سایر احبا را در نفس سرایه محل بسیار مظلم تحت حدید حبس نمودند در لیله ثانیه تلغراف از والی آمده محل جمال قدم را تغییر دادند در قبه مرتفعه که فوق لیمانست تشریف بردند غصنین اعظمین و آقایی در حضور امنع اقدس و توقف در قبه سی و هشت ساعت نیم بعد مجدد یوم خمس ساعت رابع از نهار بسرایه طلب نمودند لاجل سئوال و جواب حین توجه بمجلس لسان عظمت باین کلمه ناطق :

" أخذتم أُصول أنفسکم و نبذتم أصول الله عن ورائکم ما لکم لا تفقهون" این آیه مکرر از لسان عظمت جاری و بعد از ورودجمال قدم پاشا و اهل مجلس معذرت خواستند که ما مکلف بتفحصیم چه که سه نفس کشته شده اند و جمیع اهل بلد خائف و هراسان لذا باید بموجب قانون عمل شود گویا بیچاره از قانون هم اطلاع نداشته باری سئوال از اسم مبارک و وطن نمودند و معروض داشتند که موجب قانون این است که این سئوالات بشود و نوشته گردد فرمودند انه اظهر من الشمس مجدد سئوال شد فرمودند لا ینبغی ذکر الاسم فانظروا فی فرمان الدولة الذی عندکم بعد بکمال ملایمت عرض نمودند خود شما بفرمائید اذا جلس هیکل العظمه مستویا علی السریر و نطق بلسان القدرة و القوة اسمی بهاء الله و مسکنی نور اذا فاعرفوا ثم توجه وجه القدم الی المفتی و قال عز کبریائه " لو عرفتم لأسمعناکم هدیر ورقاء العظمة علی غصن سدره الربانیه لیظهر لکم ما قال العبودیة جوهره کنهها الربوبیه فبهت من حضر من کلمة الله الابدی و بعد مخاطبا الی الکل فرمودند " ما المقصود من هذا الا جتماع و السئوال و الجواب لو تریدون اعترف بما هو مقصود کم و رجاء قلوبکم لانی لا احب ان اکون فی الدنیا علی قدر ساعة و از آیات سور ملوک تلاوت فرمودند از جمله این فقره مبارکه " ما مررت علی شجر الا و خاطبه فوادی یا لیت قطعت لاسمی و صلب علیک جسدی فی سبیل ربی فی اثنا" البیان قد أخذ الاهتزاز أرکان الرحمن ثم بعد ذالک قام القیام و توجّه جمال الغلام الی محل اخر خارجا" عن المجمع" باری عجب روزی و عجایب وقتی بوده در بعضی از ناس شمس کلمة الله اشراق نموده اظهار محبت نمودند فی الحقیقه این عبد از ذکر بیانات رحمانی عاجز است صاحب مثنوی ذکری نموده مناسب این مقام است:

"آن خـــطابــــاتیکه گفت آنـــــــدم نبی گر زند بر شب بر آید از شبی"

"روز روشن گردد آنشب چون صباح من ندانم گفت باز آن اصطلاح"

"خود تو دانی کافتاب اندر حمـــــــــل می چه گوید با ریاحین بی دغل"

"هم تو میـــــدانی کـــــه آن آب زلال می چه گوید با ریاحین با نـــهال"

باری این عبد از ذکر بیانات الهیه و اصطلاحات ربانیه عاجزبوده و خواهد بود بعد پاشا فرستاد که به بیت مراجعت فرمائید و معذرت خواست از آنچه واقع شده فرمودند رجوع بحبس اولی است چه که جمعی محبوسند بعضی تلقا" وجه حاضر شده معروض دااشتند که حال اهل بلد در حرکتند نمیتوان محبوسین را بیرون آورد چند یومی اگر توقف شود بهتر است بعد مراجعت به بیت فرمودند و آن حین ساعت احدی عشر یوم خمیس بود مجمل آنکه ابتدای خروج جمال قدم از حرم الی حین ورود شصت و نه ساعت و نیم منقضی شد توقف در سرایه لیله اولی ۵ سا عت و نیم محبس جنب لیمان هیجده ساعت و نیم حبس قبه فوق لیمان سی و هشت ساعت و نیم ورود سرایه و توقف در آن مره ثانیه هفت ساعت کذالک قضی الامر من لدی الله المقتدر العلیم الحکیم.

و دیگر آنکه صحبت نامی است از اهل زاء علیه لعنة الله اذ احدث کذب و اذ ا وعد خلف و اذ اوتمن خان این صفات منافقین است و صد هزار فوق آن در آن خبیث موجود قبل از وقوع این مقدمه مذکوره وارد این بلد شد و در مقر مشرکین منزل داشت و چندی با نفوس خبیثه معاشر و بعد با روایات کاذبه سقیمه مراجعت نمود و بهر محل که رسید مفتریاتی ذکر نمود او و آقاجان علیهما غضب الله راوی مجعولات مفتریه از ناحیه کذبه شدند چنانچه بعد از انقلابات مدینه کبیره و عزل مشیر و موت صدراعظم نسبت دادند این امورلاجل ظلم بر ماواقع شده و این امور را راس المشرکین خبر داده کل هذا کذب صراح و هر عاقل منصفیکه فی الجمله بصرف انصاف فائز شد یشهد بکذبهم چه که جمیع نفوس از عرب و عجم و ترک درصدد جمال قدم بودند و بعد اوت تمام قیام نموده بودند و سایرین را داخل وجود نمیدانستند و بر سایر آنچه واقع شده بالتبع بوده باری اخذ ظالمین و ماورد علیهم و مایرد کل در لوح رئیس و الواح اخری بکمال تصریح نازل و حال این عبد بعضی را ذکر مینماید تا کل بدانند که آن نفوس کاذب بوده و خواهند بود و مطلع آیات الهیه و منبع فیوضات رحمانیه بانچه وارد شده خبر داده اند"

از جمله لوح جناب ابن نبیل علیه بهاءالله است که در اوّل ورود سجن اعظم نازل و اصل لوح نزد جناب مذکور موجود و سواد آن نزد جناب زین المقربین علیه بهاءالله و احبا موجود است جویا شوند و تحقیق نمایند تا بیقین بدانند که زمام علوم بید مقتدر علیم بوده لا یعلم الغیب إلاّ هو یظهر لمن یشاء و یستر لمن أراد ما أراد إنّه لهو العلیم الخبیر بعضی آیات منزله در لوح ابن نبیل اینست:

" هو الأقدس الأبهی ک ظ نادیناک عن وراء قُلزم الکبریاء علی الأرض الحمراء من أفق البلاء إنّه لا إله إلاّ هو العزیز الوهّاب أن استقم علی أمری و لا تکن من الذین إذا اوتوا ما أرادوا کفروا بالله رب الأرباب سوف یأخذهم الله بقهر من عنده إنّه لهو المقتدر القهّار فاعلم أن الذین حکموا علینا قد أخذ الله کبیرهم بقدرة و سلطان " و بعد آیاتی چند نازل تا باین آیه میرسد قوله جل کبریائه:

" سوف نعزل الذی کان مثله و نأخذ أمیرهم الذی یحکم علی العباد و أنا العزیز الجبار" چنانچه چندی نگذشت نفسی که مباشر نفی حق و آل الله بود از مدینه کبیره نفی نمودند و کبیرشان که جمیع حکم از او صادر بدرک رفت حال ملاحظه کنید مع این آیات منزله که از قبل در کتاب الهی نازل و دربلاد منتشر صحبت زنجانی بعد از وقوع گفته رئیس المغلین اخبار داده الا لعنة الله علی الکاذبین و همچنین سورهء رئیس را ملاحظه نمائید که بعد از هجرت ارض سرّ و ورود شاطی بحر نازل شده و همچنین آیات هیکل که مخصوص ملک پاریس و اهل آندیار نازل و اخبار فرموده اند از آنچه بر او واقع شده قوله جل کبریائه:

" ان یا ملک ان استمع النداء من هذه النار المشتعله من الشجرة الخضراء فی هذا الطور المرتفع علی البقعة المقدسه البیضاء خلف قلزم البقاء انّه لا اله الاّ انا الغفور الرّحیم "

الی ان قال عز کبریائه:

" ان یا ملک انّا سمعنا منک کلمة تکلمت بها اذسئلک ملک الروس عمّا قضی من حکم الغزاء ان ربک لهو العلیم الخبیر قلت کنت راقدا علی المهاد ایقظنی نداء العباد الذین ظلموا الی ان غرقوا فی بحر الاسود کذالک سمعنا و ربّک علی ما اقول شهید نشهد بانّک ما ایقطک النّداء بل الهوی لانّا بلوناک وجد ناک فی معزل ان اعرف لحن القول و کن من المتفرسین انّا ما نحّب ان ترجع الیک کلمة سوء حفظا لمقام الذی اعطیناک فی الحیوة الظاهره انا اخترنا الادب و جعلناه سجیة المقربین انّه ثوب یوافق النفوس من کل صغیر و کبیر طوبی لمن جعله طراز هیکله ویل لمن جعل محروما من هذا الفضل العظیم لو کنت صاحب الکلمة ما نبذت کتاب الله عن وراء ظهرک اذ ارسِل الیک من لدن عزیز حکیم انّه بلوناک به ما وجدناک علی ما ادّعیت قم و تدارک ما فات عنک سوف تفنی الدنیا و ما عندک و یبقی الملک لله ربّک و ربّ آبائک الاولین لا ینبغی لک ان تقتصر الامور الی ما تهوی به هویک اتق زفرات المظلوم ان احفظه من سهام الظالمین بما فعلت تختلف الامور فی مملکتک و یخرج الملک من کفّک جزاء عملک اذا تجد نفسک فی خسران مبین و یأ خذ الزلازل کل القبائل فی هتاک الاّ بان تقوم علی نصرة هذا الامر و تتبع الرّوح فی هذا السبیل المستقیم اعزّک غرّک لعمری انّه لا یدوم سوف یزول الاّ بان تمسک بهذا الجبل المتین قد نری الذلّة تسمی عن ورائک و انّک من الراقدین " انتهی.

و معلوم احبای الهی بوده در ایام توقف در ارض سرّ الواح منیعه مخصوص بعضی از ملوک لاتمام حجت الله نازل و ارسال شد از جمله بملک پاریس که در آن ایام رأس ملوک بود لوحی نازل و سبب آن آنکه روزی تلقاء عرش حاضر بودم فرمودند بعد از دعوای روس و عثمانی ملک پاریس باعانت عثمانی بر خاست و بعد از نزاع و جدال و قتل و غارت جمعی از ملوک بمیان آمدند و حکم مصالحه محقق شد بعد ملک روس از ملک پاریس سئوال نمود که من و تو هر دو اهل یک ملت بودیم سبب چه بود که باهانت اهل مذهب خود و اعانت غیر مذهب قیام نمودی در جواب نوشت که سببی نداشت مگر آنکه نفوسی از رعیّت عثمانی را شما در بحر اسود بغتة برایشان هجوم نمودید و جمعی را غرق کردید ندای آن مظلومان مرا از خواب بیدار نمود و باعانت برخاستم بعد از اتمام این فقره فرمودند حال ما لوح باو میفرستیم او را امتحان مینمائیم اگر باعانت مظلومین اهل بیان برخاست تصدیق مینمائیم او را در آنچه گفته والاّ یظهر کذبه فیما ادعی و قال لذا لوحی باو نازل و ارسال شد ابدا" خبری از او نرسید مع آنکه وزیری از وزرای او که سرّا" اظهار حبّ مینمود بساحت اقدس معروض داشته که مخصوصا" لوح را بملک رساندم و تفصیل را هم لسانا" معروض داشتم معذالک جوابی نرسید این بود که از عدم وصول جواب آن لوح این لوح ثانی نازل و بخط فرنساوی شخصی نوشته و ارسال داشت حال ملاحظه در لوح نمائید آنچه بر او وارد شده از قبل تصریحا من غیر تلویح در آن لوح نازل طوبی للقارئین طوبی للمتفکرین طوبی للمخلصین و همچنین در خلق بدیع و ارسال آن بقدرت و عظمت تفکر نمائید و ملاحظه کنید بعد از اتمام حجت و اظهار قدرت چگونه بلایا از قحط و غلا و خوف عجم را احاطه نمود اخبار این امور کل درالواح متعدده نازل شده فوالله الذی لا اله الاّ هو اگر نفوس در خلق بدیع و ارسال او و لوح او و آنچه بعد وارد شده تفکر نمایند جمیع را کافی است و برهان الهی اظهر از شمس بر کل مبرهن و واضح میشود ولکن کینونات جعلیه بعالم خود مشغولند از انفاس سبحانیه و عرف آیات رحمانیه قسمتی نبرده و نخواهند برد الاّ من شاء الله چنانچه مشاهده میشود مع این اعلاء کبری و ظهور عظمی و آیات واضحات بعضی از عباد متابعت نفوسی را اختیار نموده اند که همیشه خلف قناع بوده و خواهند بود و ابدا" امری از آن نفوس ظاهر نشده چه فایده که این عبد فرصت ندارد و الاّ جمیع آنچه ظاهر شده و میشود کل را از آیات الله که بالتصریح من غیر تأ ویل نازل شده معروض میداشت نسئل الله بان یؤید العباد علی الانصاف و محو ماعندهم من الاوهام و ماذکر فی الاسلاف ان العجب فی الدین اتبعوا الذفراء بعد الذی تضوع رائحه المحبوب بین العالمین مثل آنکه بسیّد محمّد اصفهانی و اقوال او که ابدا از اصل امر مطلع نبوده و لازال بفساد مشغول از حق امنع اقدس محتجب مانده اند اگر چه قول عوام است ولکن مناسب این مقام کوری نگر که عصاکش کوردگر شود فواللّه فوالله هر ذی بصری و ذی شمّی که یکمرتبه او را دیده از وجهش اثر جحیم و از نفسش رائحه اهل سّجین یافته هر روز بتدلیسی مشغول چون وارد سجن اعظم شدیم اسمش را قدوس افندی گذاشت بگمان آنکه اسم بیمعنی سبب اعلای مسمی خواهد شد ویل له و لمن اتبعه و همچنین آقا جان را رئیس المشرکین سیف الحق نامیده و عراق را باو وعده داد چنانچه مکتوب خود آقا جان الاّن موجود است که برئیس المشرکین نوشته استغاثه نموده که آن وعده که دادید چند وقت دیگر ظاهر میشود باری در این ارض نزد هر شخصی ذکر نمود که من سیف الحقم و اکثربلاد را عنقریب فتح میکنم الا لعنة الله علی الکاذبین در این مقام آیاتی از سماء مشیّت الهیه نازل قوله عزّ کبریائه:

"الأقدس الأعظم الأبهی إن فی ابتلاء مالک الإمکان فی کلّ الأحیان لآیات لمن فی الأکوان قد قبل الشّدّة لرخاء البریّة و المشقّة لراحة من فی الإمکان نفسی لفضله الفداء و کینونتی لرحمته الفداء و روحی لعنایته التی أحاطت الآفاق ما أصبح إلاّ و أحاطته ظلمات الإشارات من الذین کفروا بالله منزل الآیات و إنه لا یمنعه شيء عما أراد فی أمر الله مالک یوم التناد مرّة ینادی بلسانه المبین و طورا یشیر بإصبع الیقین و یدعوا الکل الی الله مالک الرقّاب لو نذکر ما ورد علینا لتنفطر السّماء و تخر الجبال إن الذین کفروا افتخروا بما عندهم من الألقاب إن الأخرس سمّی نفسه بالقدّوس و ادّعی فی نفسه ما ادّعی الخنّاس و الآخر سمّی نفسه سیف الحقّ و قال إنّی أنا فاتح البلاد و قد بعث الله من ضرب علی فمه لیوقنن الکل بأنّه ذنب الشیطان قطع من سیف الرّحمن قد کان أن ینتظر أیّام عزّه و ظهوره بما وعده من کفر بالله فالق الاصباح کذالک یأخذ الله من أعرض عنه و قام علی تضییع أمره بین العباد هلکوا امرت اریاح الرّبیع و فتحت أبواب السمّاء و أمطر السّحاب طوبی لمن فاز بعرفان الله فی أیّامه و انقطع بکلّه عن کل الجهات قل أَوَلَم یکفکم ربّ السمّوات و الأرض إنّه قد أتی بالحق باسمه المهیمن علی الإبداع إنّک نوّر قلبک بمصباح الأعظم الذی أوقده مالک القدم ثّم استقم علی الأمر بسلطان ربّک المقتدر المختار" انتهی

شخصی در این مدینه از علمای مدینه کبیره بوده آقا جان نزد او مراوده داشت نزد او هم تفصیل را ذکر نموده که من سیف الحقم عنقریب فتوحات اکثر بلاد بدست من خواهد شد آن شخص عالم جاهل اگر چه از سبیل حق بعید بوده کلمه خوبی ذکر نمود کان روح القدس نطق علی لسانه چنانچه بعد از قتل مشرکین فی الفور مع پاشای بلد بر سرنعش آقا جان حاضر مذکور نمود این ملعون میگفت من سیف الحقم حال معلوم شد که سیف الحق آن بود که بر کمرش خورد و باسفل الجحیم مقّرش داد باری الحمد لله بعد از وقوع این فقره و رجوع مشرکین باسفل الجحیم امطار رحمت لیلا " و نهارا " بارید بعد از آنکه درچند سنه رحمت ممنوع بود ناس بقحط و غلا معذب و مبتلا باری وقتیکه در ادرنه بودیم کاغذی آن خبیث بشخصی نوشته بود از جمله ملاحظه شد یک فقره از فقرات لوحی که در عراق نازل شده بود سرقت نموده و باسم خود نوشته و آن فقره اینست چون شمس مشرقیم و چون قمر لائح و آن غافل پلید اینقدر ادراک ننموده که عرصه سیمرغ جولانگه ذباب نشده و نخواهد شد و ظلمت را نمیرسد که دعوی شمسی نماید فو الله چون بعضی ناس را ضعیف و احمق دید لذا بمفتریات نفسیه قیام نمود چنانچه بعضی مجعولات قلمیه او را اخذ نموده و میخوانند قد خسرالکاتب و القاری و بوساوس و دسائس مختلفه ناس را از ربّ النّاس منع مینمود و باوهام سابقه بعضی را گمراه نمود چنانچه این بنده را شخصی در سوق ملاقات نموده مذکور داشت که ساعتی میخواهم ترا ملاقات کنم بشرط آنکه احدی جز من و تو نباشد و این عبد از قبل او را ندیده بودم گفتم بسیار خوب وقتی معین شد و آمد بعضی ذکر ها بمیان آمد و معلوم شد که با مشرک بالله مراوده دارد و ذکر نمود بمن گفته اند تو از شیعیانی در این اثنا این عبد را بشأنی ضحک غلبه نمود که زمام صبر از دست رفت آن شخص تعجب نمود گفت سبب ضحک چیسـت گفتم ای بیچاره فقیر شیعیانِ شما که در دیار ایران مثــل حصاة ریخته اند بچه مقامی رسیدند و یا چه شأنی عند الله داشته اند که تازه تو میخواهی بر اثر آن توهمّین مردوده مشی نمایی آیا ندیدی که کل باطل و در ضلالت صرف بوده اند چنانچه حق منیع را بایادی خود شهید کرده الا لعنة الله علی القوم الضالمین بعد از القاء این کلمه بسیار متفکر شد بعد لوجه الله بعضی از کلمات منیعه که از مصدر امریه استماع نموده بودم باو القا نمودم مشاهده شد که خالی از استعداد نیست از جمله مذکور داشتم که تو فکر کن از آنچه نزد شیعیان بود و از اساس مذهب و ملت خود میشمردند کدامیک صدق بود که حال تو میخواهی بر اثر آن اوهام و کلمات کذبه ببحر صدق و حکمت رباّنیه وارد شوی آیا این شیعیان که میگویی معنی قیامت راادراک نموده بودند قال لا گفتم آیا میزان را عارف شدند قال لا گفتم آیا حشر و نشر را فهمیدند قال لا گفتم آنچه در ذکر قائم نزدشان مذکور است بقسمی که ادراک نموده اند حق بوده قال لا بعد مذکور داشتم که خود شاهدی کل کذب بود حال این فقره که بتو گفته اند از کجا دانستی که صدقست بعد جلستُ مستویا مقابلا الیه و نطقت بما حفظت من آیات الله الملک المهیمن القیّوم و القیت علیه ما امرت به من لدی الله العزیز المحبوب قلت یا عبد اما سمعت ما نطق به لسان العظمة اذا استوی علی عرشه المهیمن علی کل شاهد و مشهود قال و قوله الحق دعوا ما عندکم من الاوهام ثّم استمعوا ما ینطق به لسان ربکم العزیز العلام الی متی تتبعون الهوی قد اشرقت شمس الهدی ان اقبلوا الیها مقدسین عما ذکر من قبل من علمائکم تالله هذا لظهور الله و آیة بطونه لما سواه لا یقاس بما ذکر فی ازل الا زال و لا یعرف بما عندکم من کلمات اهل الجدال تقرّبوا الیه بعیون نورا و وجوه بیضاء کذالک امرتم فی الالواح من لدی الله المقتدر العلیم الخبیر و قوله جّل کبریائه مخاطبا لاحد قد نریک متغمسا فی غدیر المتحجبین و میاه اوهام الغافلین ان اخرج منه باسمی و سلطانی قم تغمس فی هذا البحر الاعظم الذی ینطق کل قطرة منه لا اله الّا انا المقتدر المتعالی الغزیز الکریم گفتم ای مرد لوجه الله میگویم خالصا" لله ذکر مینمایم بریز این اوهام را و از این مقامات کثیفه محدوده متوهم صعود نما تا بپرهای رحمت رحمانی بسموات حکم ربّانی عروج نمائی و فائز شوی الیوم یوم قل الله ثّم ذرهم فی خوضهم یلعبون است و این آیه مبارکه از قبل مخصوص این یوم نازل شده چه که در این ظهور واضح و مبرهن گشت که نفس حق وحده سلطانست بر کل و شریک و شبیه اخذ ننموده و نخواهد نمود اگر چه از قبل اهل ملل باین بیان مقّر و معترف بودند ولکن اکثر کاذب بودند چه که هر روز شریکی از برای حق قرار میدادند و بعد در این مقام آنچه سزاوار بود این عبد معروض داشت ذکر نمود الیوم تکلیف چیست گفتم عمل بهمین آیه که عرض کردم بگذار این نفس موهومه و اقوالشان را و در فضای خوش بدیع وارد شوتا خمر باقی از آیه رحمت رحمانی که میفرماید بظهوری ثبت حکم البدع و ان هذاا لبدیع السّموات و الارضین بیاشامی از قبل و بعد بگذر بنفس طهور بعین ظهور ناظرشو چه که کل در این ظهور اعظم باین مأمورند و این مختص باین ظهور است و بعد ذکر نمودم که بعضی از نفوس ضعیفه را آن انفس خبیثه بامثال این اذکار از مختار منع نمودند چنانچه یحیی هم ببعضی مینویسد انت من شیعتی و مقصود از این عبارت معلوم قد ضل کل کتاب کذاب حال مشاهده کن کجا است مقام اذکار آن نفس خبیث و مقامی که حضرت ربّ الارباب از برای عباد خواسته ای برادر جمیع این الفاظ محدوده نالایقه قبل را بریز و بپرهای بدیع در فضای خوش بدیع طایر شو تا بعنایت الهی از خمر بدیع بیاشامی و بر این امر بدیع پی بری و دیگر آنکه بعضی از عباد از بعضی اعمال نفوس ضعیفه که طائف حولند شکایت نموده اند و آنرا بحق جّل و عزّ نسبت داده اند چنانچه شخصی ذکر نمود که چگونه میشود مع اظهار حقیقت و اعلاء این امر که عالم را احاطه نموده بعضی نفوس که خود را نسبت بحق میدهند باعمال نا شیسته مشغول باشند باری این فقره از غفلت آن غافل است گویا این شعر که مابین ناس مشهور است نشنیده که میگویند:

گــــر جمله کائنـــات کافر گــــردد بر دامن کبریاش ننشـــیند گرد

روزی در ساحت عرش حاضر بودم قد توجه الی وجه الله قال أسمعت أن المخلصین فی خطر عظیم ای عبد حاضر لدی العرش علمای ظاهره در اصحاب رسول اختلاف نمودند که آیا اسم صحابه بر چه نفسی صادق است بعضی گفته اند صحابه نفوسی هستند که در یک سنه او اکثر در خدمت آنحضرت بودند و بجهاد فی سبیل الله قیام نمودند وبعضی گفته اند که هر کس اقرار بر کلمه توحید نمود و رسول را ملاقات کرد او از صحابه محسوبست اگر چه مرة واحده بوده و بعضی گفته اند که این اسم در باره نفوسی صادق است که مخصوص حضرت رسول او را باین اسم خطاب فرموده و بعضی گفته اند نفوسی هستند که عند حضرت موثق بوده اند و در سفر و حضر حاضر ولکن اکثری از علما گفته اند کل من اسلم ورأی النبی صلی الله علیه و صحبه ولو اقل زمان انّه من الصّحابه از اینقرار در حجةُ الوداع چهل هزار نفس با حضرت بودند و یوم وفات حضرت در مدینه صدو بیست وچهار هزار نفر جمع شدند بر کل این نفوس بقول اخیر اسم صحابه صادق معذالک معدودی بودند که از زلال خمر ایقان نوشیده اند و بمبداء فیوضات رحمانیه وارد شده اند باری امثال اینگونه سخنان از غفلت شده و میشود نسئل الله یؤید الکل علی مایحّب و یرضی باری ای دوستان حق بسمع قناعت نکنید و باوهام قبل دل مبندید فو الله الیوم نفوس خبیثه ضعفا را باوهام قبلیه از شریعه الهیه منع نموده اند بشنوید عرض این عبد خادم لدی العرش را و با رجل مستقیمه بر صراط احدیه قائم شوید و حق بشأنی ظاهر که احدی را مجال اعراض نمانده جمیع کتب الهیه مشعر و مدل بر آن چنانچه چندی قبل یکی از دوستان که از ملل مختلفه بود عریضه عرض نموده و در آن عریضه دو روایت معروض داشته که در کتب قدیمه از لسان یونانی بلسان عربی ترجمه شده فقره اولی "سیظهر الشّیطان فی جزیرة قاف و یمنع الناّس عن الّرحمن اذا حان ذاک الحین توجهوا الی الارض المقدسة منها تمّر نسمة الله" انتهی وقاف قبرص است این مشهور است چنانچه جمیع ترک قبرص را شیطان جزیره سی میگویند و ارض مقدسه هم معلوم که حال مقّر عرش واقع شده و فقره ثانی "یظهر الحباب فی جزیره المنصوبة الیه انه قصیر القامة کثیر اللحیه ضیق الجبهة و الصدر اصفر العین و الشعر لظهره و برکالائل و یصدره شعر کالمعرُ اذ اتی ذالک الوقت تقربوا الی الکرمل ولو بالکل کل ثّم اقبلو الی الواد المقدس ارض المحشر بقعة البیضاء" انتهی .

معلوم بوده که حُباب اسم شیطان وحیّه است میفرماید ظاهر میشود شیطان در جزیره که منسوب باوست که قبرص باشد چنانچه بجزیره شیطان معروفست و میفرماید اذا اتی ذالک الوقت تقربوا الی الکرمل و کرمل جبلیست مقابل عکا ولو بالکلک یعنی گر چه بسینه باشد ثّم اقبلوا الی الوادی المقدس ارض المحشر بقعة ارض المحشر بقعة البیضاء این سه لقب ارض عکا است چنانچه بین کل مشهور است و در کتب مذکور و کاش نفسی بقبرص میرفت و جمیع این صفات که مذکور است بعین ظاهر در آن شخص مشاهده مینمود باری ای عباد حق محتاج باین اذکار نیست و امثال این اذکار لاجل تفضل صرفه است که این بنده ذلیل گمان نموده که بامثال آن بعضی از خواب غفلت بیدار شوند و الاّ حق مقدس از ذکر این و آن لا یُعرفُ إلاّ بنفسه و لا ینعت إلاّ بما نُعتَ به ذاته لذاته ما سواه مخلوق بأمره و راجع الی أماکنه فی عوالم إبداعه و اختراعه امیدواریم که عرایض این عبد چون خالصا" لوجه الله معروض شده شفای قلوب واقع شود و ضیاء صدور تا کل بحّب الله بر شأنی قیام نمایند که احدی را مجال اعراض و اعتراض نماند و جمیع ما قاله المشرکون او یقولون را لا شيء محض انگارند

اذا اقول تبت الیک یا الهی بما اجترحت فی ساحتک فاغفر لی بسلطانک و فضلک إنّک أنت أکرم الأکرمین و الحمد لک یا إله العالمین

خادم الله