در تأکيد نکاح و اينکه ازدواج در نظر بهائی بايد ايجاد رابطه حقيقيّه باشد

کتاب گنجينه حدود و احکام باب هفدهم –فصل اوّل- صفحه 159

باب هفدهم - در نکاح

فصل اوّل

در تأکيد نکاح و اينکه ازدواج در نظر بهائی بايد ايجاد رابطه حقيقيّه باشد

در کتاب مستطاب اقدس نازل قوله تعالی: "قد کتب اللّه عليکم النّکاح .... تزوجّوا يا قوم ليظهر منکم من يذکرنی بين عبادی هذا من امری عليکم اتّخذوه لأنفسکم معينا." (بند ۶۳)

حضرت عبدالبهاء جلّ ثنائه در لوحی ميفرمايند قوله تعالی: "ای کنيز عزيز الهی،نامه‌ات رسيد و مضمون معلوم گرديد. در ميان خلق ازدواج عبارت از ارتباط جسمانی است و اين اتّحاد و اتّفاق موقّت است زيرا فرقت جسمانی عاقبت مقرّر و محتوم است. ولکن ازدواج اهل بها بايد ارتباط جسمانی و روحانی هر دو باشدزيرا هر دو سرمست يک جامند و منجذب يک طلعت بيمثال، زنده بيک روحند و روشن ازيک انوار. اين روابط روحانيّه است و اتّحاد ابديست و همچنين در عالم جسمانی نيز ارتباط محکم متين دارند. ارتباط و اتّحاد و اتّفاق چون از حيث روح و جسم هر دو باشد آن وحدت حقيقی است لهذا ابديست. امّا اگر اتّحاد مجرّد از حيثيّت جسم باشد البتّه آن موقّت است و عاقبت مفارقت محقّق. پس بايد اهل بها چون رابطه ازدواج در ميان آيد اتّحاد حقيقی و ارتباط معنوی و اجتماع روحانی و جسمانی باشد تا در جميع مراتب وجود و در جميع عوالم الهی اين وحدت حاصل گردد زيرا اين وحدت حقيقی جلوه‌ای از نور محبّة‏اللّه است."

و نيز ميفرمايند: "زن و مرد بايد فی‏الحقيقه رفيق باشند، غمخوار يکديگر باشند، موافقتشان از روی حقيقت باشد نه از روی شهوت و هوی و هوس. اگر اينطور باشد چند سالی با هم زندگانی ميکنند و بعد اختلافی واقع ميشود. بايد مانند يک جان در دو جسم باشند، هيچ فرقی در ميان نباشد، در راحت همديگر بکوشند و بهمديگر معاونت کنند .... " الخ ( چهارشنبه ٨ سپتامبر ١٩۵١ )

و در يوم يکشنبه دوم جولای ١٩١۶ فرمودند: "تأسيس عائله خيلی مهمّ است تا انسان جوانست از غرور جوانی ملتفت نميشود ولی چون پير شد خيلی افسوس ميخورد .... در اين امر حيات عائله بايد مثل حيات ملائک سماء باشد، روحانيّت و سرور باشد، اتّحاد و اتّفاق باشد، مرافقت جسمانی و عقلانی باشد، خانه منظّم و مرتّب باشد، افکارشان مانند اشعّه‌های شمس حقيقت و ستاره‌های روشن سما باشد.

چون دو مرغ بر شاخسارهای شجر وحدت و يگانگی بسرايند. هميشه پر فرح و سرور باشند و سبب سرور قلوب ديگران شوند. برای ديگران سرمشق باشند. برای يکديگر محبّت صميمی حقيقی داشته باشند، اطفال خود را خوب تربيت نمايند تا سبب افتخار و اشتهار آن عائله گردد."