در اينکه بايد آيات الهی بآواز خوش در غرفه‏های مشرق‏الاذکار تلاوت شود

کتاب گنجينه حدود و احکام باب بيست و نهم –فصل دوّم- صفحه 232

فصل دوّم

در اينکه بايد آيات الهيّه بآواز خوش در غرفه‌های مشرق الاذکار تلاوت شود

قوله تعالی در کتاب اقدس: "علّموا ذرّيّاتکم ما نزّل من سمآء العظمة و الأقتدار ليقرئوا الواح الرّحمن باحسن الالحان فی الغرف المبنيّة فی مشارق الأذکار." ( بند ۱۵۰)

تبصره - در الواح الهيّه امر فرموده‌اند که آيات مبارکه را عموما با صوت خوش و لحن حسن بايد تلاوت نمود. از جمله در کتاب مستطاب اقدس ميفرمايند قوله تعالی: "انّ الّذی اخذه جذب محبّة اسمی الرّحمن انّه يقرء آيات اللّه علی شأن تنجذب به افئدة الرّاقدين." ( بند ۱۵۰)

و نيز ميفرمايند : "و الّذين يتلون آيات الرّحمن باحسن الألحان اولئک يدرکون منها ما لا يعادله ملکوت ملک السّموات و الأرضين. و بها يجدون عرف عوالمی الّتی لا يعرفها اليوم الّا من اوتی البصر من هذا المنظر الکريم. قل انّها تجذب القلوب الصّافية الی العوالم الرّوحانيّة الّتی لا تعبّر بالعبارة و لا تشار بالأشارة طوبی للسّامعين." (بند ۱۱۶)

و در باره محلّ تلاوت آيات دستور ميفرمايند بقرار ذيل قوله تعالی فی کتابه الأقدس: "قد منعتم عن الأرتقآء علی المنابر من اراد ان يتلو عليکم آيات ربّه فليقعد علی الکرسيّ الموضوع علی السّرير و يذکر اللّه ربّه و ربّ العالمين." (بند ۱۵۴)