مورخ ٣ نوامبر ١٩١٢ در يکی از جرائد شيکاگو خطاب به عالم انسانی: درباره علل تجدید ادیان و بشارت به ظهور وحدت عالم انسانی

مورخ ٣ نوامبر ١٩١٢ در يکی از جرائد شيکاگو خطاب به عالم انسانی:
درباره علل تجدید ادیان و بشارت به ظهور وحدت عالم انسانی ¹

(خطابات جلد دوم، ص. ۳۱۹-۳۲۰)

هُواللّٰه

الحمد للّه قرون ظلمانی گذشت، قرن نورانی آمد. الحمد للّه آثار اوهام و تقاليد زائل و عقول و افکار بشر توسيع يافت اختراعات تجدّد جست، علوم و فنون تجدّد يافت، مشروعات تجدّد حاصل نمود، اکتشافات تجدّد جست، جميع اشيا تجدّد يافت، قوانين عالم تجدّد پيدا نمود. لهذا اقتضا چنان بود که آئين الهی نيز تجدّد يابد، حقيقت اديان الهيّه تجديد شود، زيرا تعاليم الهيّه فراموش شده، جز تقاليدی در دست نمانده بود. اساس اديان الهی يکی است و آن حقيقت است و مورث محبّت و الفت و سبب وحدت عالم انسانی، امّا تقاليد مختلف است و علّت اختلاف و هادم بنيان رحمانی.

پس بشارت باد که شمس حقيقت تجلّی نمود. بشارت باد، بشارت که نورانيّت آسمانی آفاق را احاطه کرد. بشارت باد، بشارت که ابواب ملکوت مفتوح گرديد. بشارت باد، بشارت که آهنگ ملأ اعلی بلند شد. بشارت باد، بشارت که نفثات روح القدس حيات بخش است و عالم انسانی در تجدّد. ای اهل عالم، بيدار شويد، بيدار. ای احزاب و امم، هشيار گرديد، هشيار. بنيان نزاع و جدال را بر اندازيد. از تقليد و تعصّب که سبب درندگی است، بگذريد تا بحقيقت پی بريد و انوار وحدت عالم انسانی مانند آفتاب ظاهر و عيان گردد، عَلَم صلح عمومی بلند شود، الفت و اتّحاد کامل بين اجناس و اديان و اوطان حاصل گردد، عالم انسانی آسايش جويد و صورت و مثال الهی يابد. اين است پيام من.