۳۶

هو الله

و إنک أنت یا إلهی سبقت رحمتک و کملت موهبتک و أحاطت قدرتک کل الاشیاء. فخلقت الخلق بفیض محیط بحقائق الموجودات. و انشئت النشأة الأولی باشراق أنوار الهدی. و تجلیت بها علی الحقائق اللطیفة المستعدة للفیوضات حتی استفاضت و استضائت و صفت و لطفت بآیات وحدانیتک الظاهرة الباهرة الآثار.

و بذلک خضعت و خشعت هیاکل تلک الحقائق النورانیة للکلمة الوحدانیة و خشعت أصواتهم عند استماع ندائها. و عنت وجوههم لقیومیتک یا ذا الاسماء الحسنی الهی الهی ارحم ذلی و مسکنتی و تعطف علی فقری و فاقتی. ترانی هدفا لکل سهام و غرضا لکل نصال و خائضا فی غمار البلاء و غریقا فی بحار المصائب و الارزاء. ارحمنی بفضلک و جودک یا ذا الامثال العلیا. و ریحنی عن کل کربة و بلاء و ارحنی بنداء الرجوع الی جوار رحمتک الکبری و ارفعنی الیک لأن الأرض ضاقت علی و الحیاة مریرة لدی و الآلام تتموج کالبحور و الاحزان تهجم هجوم الطیور علی الحب المنثور. فنهاری من آلامی لیل بهیم و صباحی مساء مظلم بهموم عظیم. و عذبی عذاب و شرابی سراب و غذائی علقم و فراشی أشواک و حیاتی حسرات و میاهی عبرات و أوقاتی سکرات. و بعزتک لقد ذهلت عن کل شیء و لا أکاد أفرق بین لیلی و نهاری و غداتی و عشائی و سهری و رقادی بما اشتدت الارزاء و عظم لی البلاء و عرض داء لیس له دواء. الکبد مقروحة یا الهی. و الاحشاء مجروحة یا محبوبی. و الدم مسفوک یا مولای فکیف تکون الحیاة مع هذه الآفات فو عزتک مریرة من جمیع الجهات.

أدرکنی یا الهی و ارفعنی الیک بفضلک و رحمتک یا غایة المنی. و ادخلنی فی مقعد صدق ظل شجرة رحمانیتک و أجرنی فی حظیرة الألطاف تحت ظلال سدرة فردانیتک. و انی اتضرع الیک بکلیتی ان ترزقنی کأس التی أتمناها منذ نعومة اظفاری و أشتهیها اشتهاء الرضیع الی ثدی العنایة و الظمآن الی عین صافیة عذبة و عزتک لا أقتدر علی المناجات و لا أستطیع ان أذکرک فی هذه البلیات. لان الضعف غلبنی و لا یکاد یخرج النفس من غرغرة نفسی و حشرجة صدری و أنت تعلم بما فی قلبی و تطلع بحزنی و المی. نجنی یا الهی من هذه الحالة التی کل دقیقة منها سم هالک و ظلام حالک و أغثنی یا الهی و انقذنی یا محبوبی برحمتک الکبری انک أنت القوی المقتدر الرؤف الرحیم (ع ع)