۱۱۰

هو الله

ای یاران حقیقی عبدالبهاء، هر چند شما در آن سامان و عبدالبهاء در این زندان ولی فی الحقیقه همنشین یک محفلیم و همدم در یک منزل. در نهایت الفتیم و مؤانس و مصاحب در انجمن. صد هزار کوه و صحرا و درّه و دریا مانع این مصاحبت نگردد و حائل این الفت نشود. زیرا قوّت اسم اعظم نفوس متفرّقه پریشانرا در انجمن رحمانی جمع فرموده و هر یک را مانند شمع بر افروخته تا بمثابه پروانه جان سوخته خود را در شعله آتش افکنند و از هر قیدی برهند و از هر دامی بجهند و در کمال وجد و طرب بقربانگاه عشق دوند و جان فدای جانان نمایند و برهانی در این مورد اعظم از جانبازی شهیدان یزد نه که نرد محبت باختند و بجهان الهی تاختند و ببزم لقا شتافتند. ملاحظه نمائید که آن وجوه لامعه و کواکب ساطعه چگونه از افق شهادت کبری بنور فدا درخشیدند. امکان و لامکانرا روشن و منیر نمودند. روحی لهم الفداء و کینونتی لهم الفداء و حقیقتی لهم الفداء.

از اول ابداع تا یومنا هذا چنین بزم فدائی آراسته نگشت که متجاوز از دویست نفر نفوس طیبه طاهره در نهایت مظلوميّت و تسلیم و محبّت بدرندگان خونریز مهربانی نموده جانفشانی نمایند و بقربانی کامرانی جویند. این چه ولوله و شور است و این چه حشر و نشور. ما باید کلّ تأسی بآن نفوس مبارکه نمائیم ولی بکمال حکمت حرکت کنیم و این حکمت محض اطاعت امر مبارک است و بر کلّ فرض است و واجب. تا در خدمت بازماندگان آن یاران حقیقی شهیدان سبیل الهی جانفشانی نمائیم. چه که آن مرغان چمنگاه حقیقت بملکوت عزّت ابديّه پرواز نمودند و از این عالم ظلمانی بجهان نورانی شتافتند. امّا بازماندگان تالان و تاراج دیدند و بی سر و سامان گشتند و در دست تطاول ستمکاران اسیرند. باید این باز ماندگان آواره سرگردانرا از جان و دل مواظبت نمود و بخدمت پرداخت ای یاران روحانی من زحمات و مشقّتتان در خدمت امر الله و تحمّل مصیبت و بلاء و معاونت ضعفا معلوم و واضح مکافات این اعمال مقبوله از جمال ابهی است. در ملکوت تقدیسش حرف بحرف مذکور و در لوح محفوظش کلمه بکلمه مسطور پاداش این عبوديّت و جانفشانیرا عنقریب در ملکوت رحمانی مشاهده خواهید نمود و علیکم التحيّة و الثناء (ع ع)