۱۲۲

هو الله

ای نوش پر جوش و خروش صد کرور شعرا و فصحا و بلغا در این توده غبراء آمدند و رفتند و انفاسرا در هوا و هوس صرف نمودند و اوقات را بی‌ثمر گذراندند. یکی ستایش باغ و راغ و شجر و ثمر نمود و دیگری وصف ماغ و میغ و بحر و برّ. یکی از طراوت رخ بتان زبان گشود و دیگری از حلاوت عارض مهوشان. برخی از سهم و سنان سام و نریمان وصف کردند، و بعضی از یال و کوپال رستم دستان نعت نمودند. ولی کلّ اوهام بود الحمد لله تو ستایش جمال قدم و اسم اعظم نمودی و بشکر عنایت حيّ قديم قدیم لب گشودی و داد سخن دادی و حقّ فصاحت و بلاغت ایفا نمودی. پس شکر کن که بچنین موهبتی مخصّص گشتی و بچنین عنایتی مؤيّد شدی صبح رضوانست و بامداد امداد جمال بی‌انداد و این عبد بیاد تو و یاران الهی دمساز کلّ را تحيّت برسان و بشارت بی پایان عنایت یزدان ده (ع ع)