۱۲۸

هو الله

ای پروردگار در این کور عظیم بسلطان مبین تجلّی فرمودی و در حشر اکبر بجمال انور اشراق نمودی این قرن سلطان قرون و این عصر نوبهار اعصار در جمیع شئون. و چون بجمیع جهات و مراتب این کور را ممتاز از سائر ايّام ظهور مظاهر احديّت فرمودی محض سدّ باب خلاف و شقاق و قطع ریشه فساد و دفع شبهات و منع ارتیاب در کتاب اقدست که ناسخ کلّ کتب و صحف است بنصّ جليل قاطع حقّ را از باطل واضح فرمودی و جمیع مدّعيان محبّت را از ثدی عذرای کتاب اقدست سی سال بلبن عهد و میثاق پرورش دادی و در جمیع الواح و صحائف متمسک بعهدت را نوازش و ستایش فرمودی. و متزلزل و ناقض را نفرین و نکوهش نمودی پس بأثر قلم اعلایت کتاب عهد مرقوم نمودی و لوح میثاق نگاشتی تا مجال شبهه و ارتیاب نماند و امر و مقر امر الله چون آفتاب واضح و روشن باشد و هیچ نفسی نتواند رخنه نماید و در امر مبارک که سبب اعظم اتّحاد عالم و دافع اختلاف امم است رائحه خلافی و نقابی افکند و این بنیان عظیم را خراب کند و اینجنّت ابهی را خارستان جفا نماید

حال نو هوسانی چند در فکر نقض میثاق افتادند و بی‌خردانی چند در صدد قلع و قمع این بنیان در سرّ بلکه الیوم جهارا تیشه بر ریشه ایمان و پیمان امرت زنند و سیف بر هیکل میثاقت روا دارند در هر دقیقه بظلمی بر‌خیزند و جفائی وارد آرند و فریاد مظلومی بلند کنند. الواحت را که بنصّ صریحت مبین و واضح و مشهود باوهام خویش معنی کنند و در جیب و بغل نهند و استدلال بر اوهامات و ترّهات خود کنند و بر بندگان مظلومت استهزاء نمایند. تیری نماند که پرتاب ننمودند سهم و سنائی نماند که روا نداشتند طعنی نماند که نزدند زخمی نماند که وارد نیاوردند. ای پروردگار تو آگاهی ای آمرزگار تو ملجأ و پناهی ای کردگار تو گواهی دوستان ثابتت گرفتارند تو نجات بخش و یاران راسخت مبتلایند تو رهائی ده علم منیعت را بلند کن و ثعبان مبین را اجازت بخش تا از آستین کلیمت بدر آید. فاذا هی تلقف ما یأفکون، و البهاء علی کلّ ثابت علی عهد الله المحکم المتین (ع ع)