۹۲

هو اللّه

ای بنده جمال ابهی سؤال از آيه مباركه نموده بودی كه ميفرمايد ”عنقريب صرّافان وجود در پيشگاه حضور معبود جز تقوای خالص نپذيرند و غير عمل پاك قبول ننمايند“ معنی اين آيه مباركه مفصّل فرصت نه مختصر بيان ميشود و آن اينست كه ما عدای تقوی و عمل پاك در درگاه احديّت مقبول نه شجر بی‌ثمر در نزد باغبان احديّت پسنديده نيست ايمان مانند شجر و تقوی و عمل پاك بمثابه ثمر است اليوم اعظم تقوای الهی ثبوت بر عهد و پيمان است و عمل پاك يعنی رفتار و كردار و گفتار بهائيان حقيقی كه مطابق وصايا و نصايح الهی است

امّا مسئله ثانی حمل حرز و دعا يا حلّ اسم اعظم مرقوم در آب و نوشيدن بجهت رفع امراض اگر اين دو عمل بتوجّه تامّ و خلوص قلب و نيّت پاك و انجذاب روح واقع شود تاثيرش شديد است

امّا مسئله ثالث يعنی فال و رمل آنچه در دست ناس است امريست موهوم صرف ابداً حقيقتی ندارد

و امّا مسئله چهارم كه تفاؤل و تشاؤم و اعتاب و اقدام و اقتران و نواصی باشد يعنی تملّك حيوانات ذيروح فال خوب سبب روح و ريحانست امّا تشاؤم يعنی فال بد مذموم و سبب انفعال

و امّا مسئله پنجم هيچ عملی در عالم وجود بی‌ثمر نماند امّا عمل با عرفان مقبول و تامّ و كامل و آن اينست كه انسان بمعرفت اللّه فائز و باعمال خيريّه موفّق و حائز گردد با وجود اين البتّه اعمال خيريّه از برای نفوس سائره ولو از عرفان بی‌بهره البتّه بی ثمر نيست يعنی دو نفس بی‌خبر از حقّ محروم از عرفان يكی عادل و ديگری ظالم يكی صادق و ديگری كاذب يكی خائن و ديگری امين يكی سبب آسايش عالم انسانی و ديگری سبب زحمت و خون خواری و هر دو غافل از حقّ اين دو شخص در نزد حقّ متساوی نيستند بلكه فرقی بی منتها در ميان و عليك التحيّة و الثناء ع ع