هُوالأبهی

ای طالب رضای دوست ¹. آفتاب سپهر کيهان متواری شده است. و کيوان از افق ايوان نمودار. و هوا در نهايت سورت و حرارت و گرما. با وجود اين از شدّت شعله نار محبت قلم در دست اين عبد و بتحرير مشغول و بياد تو مأنوس بصر ظاهر درست نمی بيند قوه بصيرت قدری اعانه مينمايد بهوای دست مرقوم ميشود چون بياد تو افتادم راضی نيستم که قلم از دست بنهم از فضل و عنايت حضرت احديت رجا مينمايم که از ملکوت ابهی مؤيد بشديد القوی گردی و از جبروت اعلی موفق بجنود لم تروها . ع ع

اثمار آن شجره محبت اللّه يعنی نهالان بوستان معرفت اللّه را بفيض باران اشواق از قبل اين عبد تر و تازه فرمائيد