هُوالأبهی

ای طائر هوای عرفان.¹ اين طيور خاک نهايت اوجشان هزار ذراع يا کم و بيش است. و لکن افئده عاشقان جمال جانان است که اوجشان ملکوت ابهی و افق اعلاست در دمی از اسفل لا بلاهوت الّا طيران نمايند . و در نفسی از افق ادنی بافق مبين او ادنی پرواز کنند. پس تا توانی جستجوی پری کن و تا ممکن است فکر جناح فلاحی نما. تا از اين حضيض پستی و نيستی باوج اعلای هستی حق پرستی صعود و پرواز نمائی. و آن قيام بر نشر نفحات اللّه و اعلای کلمة اللّه و بيان معرفة اللّه است قيام نمائيد و ثابت و راسخ باشيد ولو ما در ورای صد هزار دريا افتيم و يا از اين عالم صعود نمائيم. ع ع

صنوان ابنان آن جناب را بابدع اذکار و الطف عبادات ذاکر و مکبّريم و از خدا ميطلبيم که همچنان که بشرف اعراق واصل در حسن اخلاق نيز وارث آن جناب باشند ع ع