هُواللّه

ای ياران روحانی من. ¹ جناب داود ودود بمقام محمود وارد. سر بر آستان نهاد و از تربت پاک رايحه مشک و عنبر و عود استشمام نمود. زبان بستايش گشود و مانند حضرت داود بآهنگ رود و عود ياران را بستود. گويد جناب هاشم هشم ثريد نمايد و بضيافت دوستان خانه و کاشانه بيارايد و جناب شعبان بنفس رحمان بياسايد و جناب اسحق احقاق حقوق فرمايد و جناب حق نظر بمنظر اکبر نظر نمايد و جناب آقا فرج اللّه لا اسئلکم عليه خرجاً فخراج ربّک خيرٌ گويد

باری هر يک را بعنوانی بستايد. و تعريف و توصيف بنمايد من از محبّت او مسرّت يافتم. واز وفای او صفا جستم و بنگاشتن پرداختم. ای ياران چه خوش است که نام های مبارک اقوام مختلفه در يک نامه مندرج گردد. زيرا اختلاف بر انداختند و ائتلاف جستند از بيگانگی به يگانگی پرداختند. اغيار يار شد بيگانه آشنا گشت و دور نزديک شد آسيا و امريک و ترک و تاجيک و اروپ و افريک دست در آغوش يکديگر نمود و هذا من فضل ربّکم الرّحمن الرّحيم. اين زندانی را آرزو چنين که در ميان ياران دو عنوان نماند کليمی و فرقانی گفته نشود عنوان واحد بهائی ماند. زيرا کل امواج يک بحرند و گلهای يک چمن. اشجار رشيقه يک حديقه اند. و رهبران و سالکان يک طريقه. چه خوش بودی اگر شرق و غرب بيک نام و عنوان مشهور و معروف گرديدی. تا وحدت عالم انسانی مانند آفتاب بر باختر و خاور بدرخشد. و عليکم البهاء الابهی. ع ع