هو الأبهی

ای ضيف المقرّبين، جناب ميرزا جعفر نامه‌ ئی نگاشته و نام آن يار مهربان را ذکر نموده و مرا بفکر تو انداخته، لهذا بتحرير اين سطور پرداختم تا انجذابات صدور و رمز مستور مشهود گردد. اين قلب نچنان بمحبّت ياران افروخته است که شرح بتوان، مانند تازه نهال از نسيم ياد ياران در اهتزاز است و بذکر دوستان همدم و دمساز. از فضل جمال ابهی ميطلبم که جميع ياران ديرين را در ملکوتش قرين و همنشين فرمايد، تا وصلتی ميسّر گردد که فرقتی در پی نداشته باشد و الفتی رخ دهد که وحشتی ببار نيارد. زيرا قُربيّت ناسوت را بسا بُعديّت ملکوت از پی و وصلت جسمانی را فرقت روحانی از عقب. امّا اين وصال روحانی صفتش ابديّت است و سمتش سرمديّت و عليک التّحيّة و الثّناء ع ع