هو الأبهی

ای منجذب بذکر اللّه، آنچه از کلک ولا بر صفحه وفا مرقوم مشهود و معلوم گرديد. حمد خدا را که ناطق بذکر اللّه و دالّ بر ايمان و ايقان بجمال ابهی بود و سبب سرور و حبور بيمنتهی گشت که در آن خطّه و ديار که موطن جسمانی جمال مختار بود و باين شرف اعظم مفتخر نفسی موجود گشته که وجهی بنور محبّت اللّه منوّر خواهد و مشامی بنفحات اللّه معطّر جويد. و اگر چنانچه در اين مقصد جليل چنانچه بايد و شايد ثابت و راسخ ماند يقين است عنقريب مظهر تأييدات کلّيّه گردد و مطلع آثار عجيبه شود. و ليس ذلک علی اللّه بعزيز.

ای طالب رضای الهی، اگر در محبّت حضرت مقصود ثابت و بر عهد و پيمان ربّ معبود راسخ مانی، بيقين مبين بدان که مؤيّد بشئونی گردی که جميع انظار حيران ماند. اين دنيای فانی را مشاهده کردی که چه قدر بی‌ثبات و قرار است کلّ محو و فانی شدند.

ربّ و رجائی و منتهی منائی هذا عبدک الّذی آمن بک و بآياتک و صدّق بکلماتک و سرع اليک حتّی فاز بلقائک و حضر بين يديک و سمع من آياتک و لطيف خطابک. ای ربّ ثبّت قدميه علی عهدک و ميثاقک و عطّر مشامه بنفحاتک و احی روحه بنسماتک و اشرح صدره بذکرک و قوّ ظهره بجنود تأييدک و نصرتک انّک انت المقتدر العزيز الرّحيم.

ورقه طيّبه زکيّه حضرت والده را از قبل اين عبد تکبير ابدع ابهی ابلاغ فرمائيد و همچنين جناب اخوی و اخوات را کلّ را بنفحات الهيّه متذکّر داريد و البهاء عليک ع ع