هو الله- اللهم يا واهبي ومحبوبي ومطلوبي...

لوح رقم (56) – من آثار حضرت عبدالبهاء – مکاتیب عبد البهاء، جلد 5، صفحه 54

هو الله

اللهم یا واهبی و محبوبی و مطلوبی إنی اتوجه الی عتبة قدسک التی فاحت منها نفحات معطرة علی کل الأرجاء و نفحت منها روائح الطیب علی کل الأنحاء و اتضرع الیک و الوذ بک و ابتهل بین یدیک ان تجعل عبادک المخلصین مقربین لدی باب احدیتک و مقررین علی سرر مرفوعة متقابلین مبتهلین منجذبین مشتعلین متذکرین بذکرک بین العالمین رب رب اسئلک الورود لأحبة شاهرود علی الورد المورود و وفقهم بالرفد المرفود و انلهم الکأس الطهور و اعطهم عطاء موفور بما اقبلوا الی مرکز النور و مشرق الظهور و اخلصوا وجوههم لک یا ربی الغفور و نطقوا بثنائک بین الجمهور و نشروا نفحاتک بکل حبور و سرور و لکن الأعداء بما قعدوا لهم بالمرصاد و یریدون ان یشتتوا شملهم فی البلاد و قاموا علی العناد حتی تسکن نار الحب و یطفی سراج معرفتک فی الفؤاد اذا یا الهی ارسل الیهم اریاح البشارة الکبری حتی تضرم فی قلوبهم النیران تتسعر فی احشائهم نار محبتک و تأثر حرارتها فی الدیار رب رب ایدهم علی هذه المنحة العظمی و وفقهم علی هذه الموهبة الکبری انک انت المقتدر علی ما تشآء و انک لعلی کل شیء قدیر

ای یاران الهی جناب ناظم مکتوبی مرقوم نموده بودند و ذکر دوستان الهی کرده بودند لهذا قلب عبدالبهآء بحرکت و هیجان آمد و بیاد آن یاران مهربان افتاد و باین ذکر و بیان پرداخت که ای دوستان الهی موسم بهار روحانی است و فصل ربیع رحمانی عصر اول جمال قدم است و قرن عظیم اسم اعظم لهذا باید دوستان در هر دمی شعله‌ئی جدید زنند و پرتوی تازه ظاهر نمایند نغمه‌ئی الهی آغاز کنند و آهنگی حجازی و عراقی بلند فرمایند تا حجر و شجر و مدر بوجد و طرب آیند تا چه رسد ببشر قسم بعنایت اسم اعظم که اگر نفوس چنانکه باید و شاید مبعوث گردند در مدتی قلیله روی زمین بهشت برین گردد و این توده غبرا جنت ابهی شود ای یاران بخلق و خوی رحمن در مجمع انسان مبعوث گردید تا آن نفحات مشکین مشام جهانیان را معطر نماید و پرتو هدایت کبری شرق و غرب را منور نماید عبدالبهآء هر شب در لیالی دهما با چشمی اشکبار طلب عون و عنایت پروردگار نماید البته این حرارت و شعله تأثیر در قلوب یاران نماید و آنان بکمال قوت و قدرت بخدمت امرالله پردازند و علیکم التحیة و الثناء (ع ع)